Teder afscheid van haar lievelingspaard
WIGAN - Het was Sheila Marsh's laatste wens om voordat zij onze aarde zou verlaten nog één keer vanuit de kliniek waarin zij als kankerpatiënte werd verpleegd haar lievelingspaard te mogen zien. De BBC meldt uitgebreid hoe de staf van het Koninklijk Albert Edward Ziekenhuis het bed van de 77-jarige dame op maandagmiddag naar buiten rolde naar de parkeerplaats van het hospitaal. Daar kwamen zowel haar lievelingspaard Bronwen als een ander paard van mevrouw Marsh naar toe.
Op maandagmiddag wilde men haar laatste wens in vervulling laten gaan. Zij riep het paard dat langzaam naar haar toeliep en zich voorzichtig over haar heenboog. Daarop wreef hij teder enige tijd over haar wang terwijl zij zacht zijn naam zei voor een laatste vaarwel. Mevrouw Sheila Marsh overleed de volgende dag.
Haar dochter verklaarde dat dit laatste afscheid haar moeder enorm veel goed heeft gedaan. "Zij was een vrouw met een heel groot hart die graag zoveel mogelijk mensen wilde helpen,"legt zij uit. "Maar zij was ook een enorme dierenliefhebster. Zij heeft haar hele leven op de racebanen van Haydock Park gewerkt en had zelf ook 6 paarden. En 3 honden waarvan zij al eerder ook afscheid mocht nemen. 3 katten en nog andere dieren. "
Ook Gail Taylor, verpleegkundige, raakte ontroerd toen zij zag hoe teder het paard Brownen en zijn zieke meesteres afscheid van elkaar namen. Het was een heel intens gevoeld moment. Mevrouw Sheila Marsh sloot na dit laatste vaarwel de volgende dag voorgoed haar ogen.
Pauline Law, directrice van het ziekenhuis, zei dat haar staf verpleegkundigen helemaal achter dit laatste vaarwel van mevrouw Marsh op de parkeerplaats staat. "Wij geloven er in dat wij onze patënten ook persoonlijk zoveel mogelijk goede zorg moeten kunnen verlenen. Wij willen ook als zij aan de finish van hun leven zijn aangekomen hun het gevoel geven dat wij ze zoveel mogelijk tegemoet zijn gekomen. Hun vooral ook laten blijken dat al onze patiënten met zoveel mogelijk respect en in hun volledige unieke waardigheid door ons zijn begeleid.
Het zou heel gemakkelijk zijn om te verwijzen naar de minimale of soms ontbrekende hulp in ons land. Naar een alarmerend en ontluisterend artikel over een 91-jarige mevrouw (in één van onze grote kranten van dit weekend) die zo ontzettend moe is omdat ze tot ongewilde mantelzorger is gebombardeerd voor een 10 jaar jongere dementerende vriendin. Wat zij dan toch doet is groots. Al kan het bijna niet en moet er ook voor haar hulp komen.
Daarvoor worden zulke waarschuwende artikelen ook geschreven. Om te signaleren en tot veranderingen te komen. In organisatie en ook in (financiële) waardering. Het zijn geenszins aanwijzingen dat het onze verplegenden en (mantel) zorgenden aan hulpvaardigheid en inzet ontbreekt. Hier laten ze iemand nu eenmaal niet op de parkeerplaats afscheid van hun lievelingspaard nemen. Dat kan hier ook niet. Er is geen tijd en vanwege het budget moet tot op de seconde de werktijd worden geregistreerd. Dat is bepaald geen feest. Het is kil en onverbiddelijk.
Er zijn al heel veel energiesystemen in de politiek en in de praktijk in beweging om te proberen samen beter haalbare nieuwe doelen te stellen in plaats van zo'n tijdslot. Die correctie vraagt de nodige inzet aan de binnen- en aan de buitenkant van organisaties. En verbeteringen die tijd nodig hebben na een moeizame constante strijd.
Oud en afhankelijk worden... Ziek zijn en hulp nog hebben... Het kan iedereen treffen en dan moet er voor je gezorgd kunnen worden als je het niet meer zelf kan. Maar de meeste werkers in de zorg gáán er ook bij ons ondanks alles nog steeds voor om het beste te geven wat ze kunnen. Als ze daarvoor de kans maar wel blijven krijgen.