Magnumfotograaf teleurgesteld in collega
Er zijn heel veel mensen die door de moderne techniek geholpen haarscherpe plaatjes kunnen maken. Soms werken ze intensief om ook steeds beter te presteren maar professioneel werken vraagt nu eenmaal veel meer en ook andere kennis en inzet. Het is voor vakfotografen een belangrijke focus die hun leven mede bepaalt.
Een professionele fotograaf kan ook heel verschillende kanten op met zijn werk. Het echte vakwerk heeft een lange traditie en verdient ook ons respect. Niet iedereen kent bijvoorbeeld het eerste en inmiddels vermaarde collectief van fotografen Magnum. En hoe je - als je daar lid van bent - als icoon toch diep kan vallen...
Magnum werd ooit opgericht om diepgravende fotojournalistiek te bedrijven en het auteursrecht van de fotograaf te beschermen. Aan het lidmaatschap van Magnum gaat een strenge selectieprocedure vooraf en soms doet iemands toelatingsverzoek de gemoederen hoog oplopen. Magnum zetelt in New York, Parijs, Londen en Tokio. Via deze vier bureaus en een netwerk van agenten levert Magnum foto's aan pers, uitgeverijen, adverteerders, televisie, galerieën en musea over de hele wereld.
Om toe te treden tot Magnum moet een fotograaf eerst genomineerd worden. Na twee jaar kan zij of hij vervolgens geassocieerd worden. Ten slotte nog eens twee jaar later kan volwaardig lidmaatschap verkregen worden.
Er is een beperkt aantal leden uit verschillende landen. Het is tenslotte nogal ingewikkeld om bij Magnum aangesloten te kunnen zijn. Eén van de leden is Steven McCurry. Hij werd bekend met zijn foto van het Afghaanse meisje op de vlucht in National Geographic in 1985. Zijn status werd iconisch en velen zagen hoog tegen hem op.
Collega en eveneens Magnum-fotograaf Peter van Agtmael is zeer teleurgesteld nu een andere fotograaf heeft ontdekt dat in de foto's van Steven McCurry fotoshop dingen zijn veranderd en 'bijgewerkt' wat een valse voorstelling van de werkelijkheid verschaft. Het gaat Van Agtmael natuurlijk niet om 'een nutteloos toegevoegd paaltje' maar meer om de oneerlijkheid. Hij zegt dat fotografen transparant moeten kunnen werken omdat hun foto op een bepaald moment een afbeelding is van wat er echt gebeurt op dat tijdstip. Daar moeten toeschouwers op kunnen vertrouwen. Dat hoort bij de morele standaard van het vak.
Onze redacteur Aloys Ginjaar vertelt dat hij ooit in Parijs werkte voor een fotovakblad. Hij wilde toen een bekende fotograaf interviewen die door iedereen geprezen werd vanwege zijn aparte en sympathieke stijl. Het werd een heel toestanderig gesprek dat hij nooit vergeten is. "Later kwam ik er opeens achter dat al zijn zogenaamde real life-foto's helemaal in scéne waren gezet. Voordat het zogenaamd leuke koppel op de-befaamde-kusfoto uit die dagen elkaar tijdens een wandeling schijnbaar onbevangen zoenden waren er al diverse filmpjes geschoten," zegt Ginjaar.
"Ik weet dat in de oorlog en de liefde alles geoorloofd is. Dat zegt men tenminste maar ik heb altijd heel veel tijd genomen om een eerlijke foto te kunnen maken. In de kunst zou je natuurlijk wel met andere technieken kunnen werken maar dan moet je daar ook voor uit kunnen komen. Wat die Steven McCurry met dat onzinnige gesleutel wil wéét ik niet. Iedereen heeft trouwens het recht op een eigen visie in ons vak maar veel collega's houden er niet van de beelden zomaar anders voor te stellen."
Aldus de visie van Aloys Ginjaar die als organisator van de Fotografenavond in Café Kalkhoven met zijn talkshows met fotografen en curator van diverse internationale thema- expo's bekendheid geniet. Een ervaringsdeskundige bij uitstek die aantoont dat lang niet iedereen zo onder de indruk is van eerloze nep als de zogenaamde 'handige types" ons vaak zo graag willen laten geloven.