Salon-sfeer domineert Frans Molenaar Couture Prijs 2016
AMSTERDAM - De verkiezing van het beste modetalent van 2016 voor de Frans Molenaar Couture Prijs 2016 vindt plaats in een kleine zaal grenzend aan de Spiegelzaal in het Amstelhotel. Dat zorgt voor een echte Frans Molenaarsfeer: superchic. Een zware jury slaat het defilée van de verschillende jonge talenten streng gade. Wie zijn het?
Lous Geerlings, Ruud van der Peijl, José Teunissen, Milou van Rossum, Fiona Hering, Ronald van der Kemp en voorzitter Jhim Lamoree. En wat deze modedeskundigen bij elkaar niet zouden weten is ook echt de moeite niet waard.Daarom is de strijd om de Frans Molenaar Couture Prijs 2016 een heftige strijd. De show laat ons de elkaar opvolgende talenten zien en het zal tot na de pauze duren voordat een winnaar zenuwachtig en dol van vreugde de prijs mag incasseren.
Josephine Goverts, winnares van de prijs van vorig jaar, opende de show met een knap gemaakte ook echt artistieke collectie. Trendy - dus verkoopbaar- en tegelijk authentiek in elke getoonde creatie.
Modetalent Liesbeth Sterkenburg baseerde haar wat cartooneske presentatie van gemaskerde figuren in zwachtels overdekt met tatoeages op de bendecultuur van de straat. Je kan haar geen gevoel voor humor ontzeggen. Zij weet er wel wat van te maken en is iemand van 23 die met open ogen naar de gedragingen van andere jongeren met een extreme levensstijl kijkt. En dat is zoals het is. Waarom niet? Alleen als collectiepresentatie qua stijl niet geheel passend bij dit couture-niveau.
De half Japanse Yoko Maja heeft uit haar kindertijd nog goed de schoenen van volwassenen onthouden. Daar heeft ze kennelijk iets onplezierigs over onthouden waardoor ze nu eigenaardige schoenen maakt met een halve schoen er bovenop of aan de zijkant erbij hangend. Uitgangspunt voor haar collectie is ook het Japanse concept Ma, een moeilijk te doorgronden idee over het magische samengaan van tijd en ruimte.
Haar creaties zijn enerzijds half open en anderzijds half dicht. Dus bijvoorbeeld een lange jurk met een superlage blote rug en dan aan de voorkant een gesloten lang japon verlevendigd met een serie sierlijke en ver uitwaaierende gecompliceerd gevouwen plooien. Een uitdaging voor wie van puzzelen houdt. Wel passend bij haar thema.
Hee Kim heet de collectie van Sunna Örlygsdóttir uit Reykjavik. Zij stelt zich in haar presentatie de eerlijke maar ook zielige vraag: Wat trek ik aan als ik de enige ben die ziet wat ik aan heb? Hoe kleed ik me als ik een jaar en tien dagen in afzondering doorbreng. Hoe ga ik om met de beperkingen van dit scenario?
Een hartenkreet zou je het kunnen noemen van een ontwerper die totaal gespeend schijnt van de gebruikelijke modieuze arro-attitude. Iemand die zich wil bevrijden van de gebruikelijke ketenen en bestaande condities op een andere leest wil schoeien. Puur dus. Ook een creatieve ontwerpster maar wie zit er naast de catwalk te wachten op ontwerpen waarvan de naden demonstratief beplakt zijn met brede stroken bruin plakband of op regenjasjes van mistig doorzichtig plastic?
Aan de grote jas die Sunna toont is te zien dat ze buiten haar goed geformuleerde thema zeker wel over het nodige talent beschikt om anderen een beter gevoel mee te kunnen geven in plaats van dat hoe-overleef-ik als laatste hoop.
Zij heeft talent en wil iets tot stand brengen op de wereldmarkt. Van harte gegund maar niet voor niets wordt gezegd: Wie geeft wat hij heeft is wáárd dat hij leeft.
CREATIE:JOHANNES OFFERHAUS...
FOTO:JEROEN SNIJDERS