Sheila de Vries: "Waarom? ... Waarom?... "
Na een rollercoaster van gebeurtenissen heeft de bekende Nederlandse Fashionqueen Sheila De Vries opnieuw weer heel wat spanning en tegenslag op haar bordje gekregen. Deze ongelooflijk creatieve en dapper doorwerkende designer vond na twee moeizame maar noodzakelijke verhuizingen binnen drie maanden met haar man Tom De Vries toch weer een fijn nieuw huis. Wat een geluk zou je dan zeggen.
"Het nieuwe huis ligt op een geweldige locatie midden in Amsterdam op loopafstand van alles wat belangrijk is en snel moet worden gedaan. Met een fabulous uitzicht op het Rijksmuseum," zegt Sheila De Vries. "In een paar dagen had ik alles met plezier ingericht en ook een bank en ligbedden voor het dakterras neergezet." Maar waarom dreigen er dan tranen in haar ogen te komen terwijl zij ons in haar werkkamer te woord staat?
"Waar is Tom?... En hoe gaat het met hem?" vraag ik haar. "Tom zit boven op het dakterras zijn krantje te lezen. Nu het nog kán..."
Nu het nog kán???... We weten beiden dat Tom De Vries nu hij 82 is met gezondheidsproblemen kampt. Gelukkig leest hij zijn krantje maar hij komt verder de deur nagenoeg niet uit. Behalve voor doktersbezoek. Maar Tom was altijd al iemand die graag alleen in de natuur is om zich weer helemaal op te laden. Dat dakterras is dus helemaal zijn eigen vaste plek. '"Nu het nog kan?" vraag ik haar dan verbaasd.
(Dat dakterras heb ik toch zelf gezien... Het is een fantastische plek met uitzicht over de stad en het bronzen geluid van het carillon van het Rijksmuseum. Daar kan de bij velen bekende sympatieke hartelijke Tom De Vries zich helemaal fijn terugtrekken. En juist de aanwezigheid van dit ruime dakterras gaf voor het echtpaar Sheila en Tom De Vries toch de doorslag om dit huis met trappen op de Ruysdaelkade te betrekken.)
Sheila De Vries: "Toen wij er ongeveer een jaar woonden hoorden we echter plotsklaps dat er geen vergunning voor het terras was aangevraagd door de huiseigenaar maar het dakterras stond er al 16 jaar op zonder iemand te hinderen dus dachten we er verder niet over ... Er waren vroeger zoveel mensen die een paar tuinstoelen en een tafeltje op hun dak zetten en niemand die daar aanstoot aan nam... Dat is ooit gebeurd en later hadden ze daar een vergunning voor moeten aanvragen maar dat werd vergeten of ze wisten het niet. Ik heb het druk met de shows en de klanten. Tom en ik moeten vaak naar de dokter en ziekenhuizen. We dachten er verder niet over na. "
Heel begrijpelijk. Daar had de aktieve designer ook totaal geen tijd voor. (Het is heel hard werken in de modewereld waar de grote ketens voor spotprijzen hun mode bijna kado aanbieden. Mode die dan ook wat kwaliteit betreft niet kan tippen aan wat onze couturiers laten zien.) Sheila en Tom waren heel erg blij met hun huis.
"Het was een grote nieuwe schok voor ons," gaat Sheila De Vries verder. "Vanuit het niets begon een buurman een paar huizen verder op in de straat bezwaar tegen het dakterras te maken terwijl hij het niet eens zag..."
Niet eens zag? Had hij er dan op een andere manier last van?
"Helemaal niet. Hij is een oud-wethouder van een stadsdeel die niet meer werkt en de weg weet in allerlei regeltjes. En hij begon er druk werk van te maken dat het door Tom zo geliefde dakterras er af moest..."
Kennen jullie die meneer ergens van?
"Helemaal niet. Het was een enorme klap voor mijn Tom die er bijna iedere dag van genoot. Zeker met mooi weer."
Sheila De Vries:" Er kwam een rechtszaak waarbij bleek dat de buurman zich helemaal in de regeltjes had verdiept want hij wist exact de weg! De rechter vroeg nog aan hem: "Wat is uw belang in deze zaak?" Hij anwoordde: "Dat heb ik niet." Toen mocht ik wel aan de rechter uitleggen dat het dakterras het enige uitstapje van mijn man Tom is door zijn gezondheidsprobloemen."
En?
"De rechter zei dat hij mijn problemen invoelbaar vond maar de buurman kreeg toch zijn zin. Het dakterras moet er af. Ik vraag me af: Waarom? ... Waarom? ... Wat maakt de regels belangrijker dan medemenselijkheid als het handhaven van die regels alleen maar een formaliteit is. "
Rechters dienen natuurlijk altijd aan het algemeen belang vast te houden. Maar toch... Als je dit verhaal hoort vraag je je wel af of er bij de toepassing van juridische regels geen speelruimte voor de rechter overblijft. Moet Tom De Vries nu door dagelijks het raam op een kier te zetten om samen met zijn vrouw (als zij tenminste even tijd daarvoor heeft) toch de buitenlucht te kunnen ervaren?
Het is echt ongelooflijk dat iemand die het terras NIET ziet, zich zo druk gaat maken om dat van het dak weg te krijgen terwijl het zoveel betekent voor een altijd stoere en hartelijke man die in deze levensfase helaas wat te snel heel slecht ter been is geworden. Kunnen wij voor de afbraak van het dakterras als mensen onder elkaar hierover echt geen betere weg vinden?
Moet iemand die zichzelf Kan profileren zoals de buurman van verderop dat tonen door zonder enige reden anderen daarmee zoveel af te nemen? Kunnen wij daar niet een andere uitweg vinden? Hier zijn alleen maar verliezers.
Hoe lang mag haar man Tom nog van dat dakterras genieten? Het ligt daar als een adelaarsnest met geluid van het carillon onder de vleugels van het Rijksmuseum. Zo'n fijne plek om tijdens een moeilijke levensfase toch bij te kunnen komen waar verder niemand - echt niemand- last van heeft... Dat dakterras moet er af? Sheila De Vries herstelt zich en zegt: "Waarom? ... Waarom?... "
Inderdaad: Wat een overbodige stress. Alleen om je waar te kunnen maken? Iemand die herstelplek niet gunnen. Te laten zien hoe jij dat kan regelen. Waarom kunnen wij niet anders -beter- met elkaar omgaan?
SHEILA DE VRIES: WE BEGRIJPEN HET NIET... WAAROM? ... WAAROM?...