Van Der Klein: Héél herkenbaar...
"Even pauzeren... Dat mag in het weekend."
Ik zit nog in mijn pyama en het is al zo laat...
"Héél herkenbaar. Om je de waarheid te zeggen: ik ook."
Heb je drukke dagen gehad?
"Al dat gedoe met campagne voeren kost behoorlijk veel inspanning. Mijn voeten doen al dagenlang pijn."
Als het maar gescoord heeft. Volgens mij hoor je deze keer bij de winnaars. En ik zag je ook met die mooie grote shawl van de partij lopen hoewel het hartstikke warm was.
"Ik moest wel want ik had pijn in mijn nek."
Okay... Tegenwoordig zeggen ze trouwens: mokay... Dat is slang: streetlanguage.
"Mokay? O. Nou okay."
Ik heb het vaak horen zeggen bij die tekenfilms op Comedy Central. Speciaal bij die films die over kinderen gaan die eigenlijk volwassenen zijn.
"Southpark bedoel je. Fantastisch goed getekend. Erg leuke humor waar je lekker politiek incorrect om mag lachen. "
Haha... Ja. Soms is het erg overdreven en soms slaan ze de spijker exact op de kop. Vooral als ze beginnen over massahysterie.
"Het zijn bijna menselijke figuren die echt lijken te leven."
Hoofdpersoon Eric Cartman is wel een heel parmantig ventje.
"Het is een rechtse oerconservatief en een personage dat zich van niemand iets aantrekt. hij wantrouwt iedereen die niet blank en volgens hem niet conservatief is. "
Een moderne variant van Archie Bunker.
"Eric is erger. Toch heeft hij een joods en een gekleurd vriendje. En een progressief vriendje dat hem steeds pobeert te corrigeren."
O ja... Dat hele zielige arme jongetje wat steeds door allemaal narig heid wordt getroffen. Hij gaat ook steeds dood maar in het volgende verhaal leeft hij gewoon weer door. Dan is er ook nog een baby met een capuchon en bijna geen gezicht.
"Dat is het kleine broertje van één van die jongens. En er figureert af en toe nog een zesde personage dat steevast huisarrest krijgt."
Zelfs toen hij geïnstrueerd door de schoolfotograaf op de klassefoto moest lachen werd zijn moeder later woest. Ze zei dat hij met opzet een raar gezicht had getrokken. Ze schaamde zich daarover voor de buren en gaf hem een week huisarrest. Hoe komen ze toch steeds aan die sterke verhalen?
"Daar zwoegt vast een schrijverscollectief over. Of ze kijken natuurlijk op blogs of twitter wat de laatste trendy rampen zijn. Ze trekken letterlijk allerlei onderwerpen uit de kast."
Soms schrik ik er toch wel even van. Zij erkennen geen taboe. Zoiets zou je in Nederland niet kunnen brengen. Wat een toestand was dat indertijd met Mies Bouwman toen zij t.v.religie parodieerde. Zij schrok enorm want ze kreeg massale protestacties op haar dak...
"Nu lachen we er alleen maar om. Net als om Gerard Reve met dat ezeltje. We hebben onze grenzen verlegd. Het is de vraag of het goed is dat we álle grenzen overtreden..."
Soms vind ik die humor wel te pijnlijk en grof. Ik vind het niet nodig ieders dromen door te prikken. Aan de andere kant... Feiten zijn moeilijk te omzeilen. Al lach je er om...
"Je wordt in deze tekenfilms inderdaad met je neus op bepaalde feiten gedrukt. Maar Southpark toont tegelijk hoe dun het laagje respect maar is wat mensen onderling in onze maatschappij voor elkaar hebben."
Je ziet in die verhalen steeds weer hoe personen of groepen elkaar tot mikpunt maken in plaats van tegenstellingen te overbruggen. Het gaat vaak over massahysterie. Dat is ook een angstwekkend verschijnsel. Het doet er nauwelijks toe waar het om gaat. Maar bij Southpark zie je heel duidelijk elke keer weer hoe makkelijk talloze mensen zich daardoor willoos mee laten sleuren.