Een scooterongeluk is zo gebeurd
Plotseling hoorden we een harde klap... Druk in gesprek op de hoek van de gezellige zaterdagse Kinkerstraat in Amsterdam klonk het voor ons keihard als een schot door al het verkeerslawaai heen. Onder de poorten voor de galerij heenkijkend zag ik een zware scooter die over een jong meisje heen was gekanteld.
Met haar lange donkere haar uitgespreid lag ze daar gillend van de pijn op het asfalt van het harde koude fietspad. Overal stopten mensen en haastten zich verschrikt naar het arme slachtoffer dat daar lag en niemand wist wat er aan te doen. Na ongeveer tien hele lange minuten kwam de politie en kort daarop verscheen een ambulance waar zij heel voorzichtig werd ingeladen op een brancard.
"Ze reed heel rustig rechtuit,' vertelden mensen die gezien hadden dat er wel ook een fiets reed en dat er bij het passeren door een kleine aanraking iets fout ging.
De vrouw van de fiets moest gedetailleerd het hele verhaal doen aan de agenten. Ze was een ogenschijnlijk koel reagerende buitenlandse met een alpinomuts op maar de aanraking met de scooter en de val deden haar wel degelijk veel. Het werd mij niet duidelijk uit welk land ze kwam maar ze sprak Frans, Duits en Spaans.
Er verzamelden zich allerlei mensen onder de galerij die diep meeleefden met het arme gevallen meisje. "Je zal haar moeder zijn... En je dochter zo thuis krijgen..." Ook: "Haar moeder weet het al. Ze is zojuist gebeld."
Een mevrouw met een grote bril in een lichtblauwe zomerjas die al jaren in de drukke winkelstraat woont zei: "Het is hier helemaal verkeerd gebouwd maar niemand luistert naar ons. Er gebeuren hier veel meer ongelukken want dat fietspad is veel en veel te smal. "
Ik vond dat wel meevallen maar een meneer die daar ook al vanaf 1980 woont gaf haar gelijk. Het fietspad had een trottoir moeten worden volgens hem. En de drukke winkelstraat had één richting verkeer moeten krijgen. Dat vond de mevrouw misschien ook wel maar volgens haar had in de allereerste plaats die winkelgalerij nooit gebouwd had moeten worden. "Oversteken is hier namelijk ook levensgevaarlijk."
Voor ze verder liep gaf ze daarom een flinke schop tegen één van de dikke pilaren die het dak van de galerij ondersteunen en zei: "Rotdingen zijn het. Wie heeft dat nu weer bedacht?"
Daarna mengde een Indonesische dame met een hoog kapsel en intrigerende donkere ogen zich in de conversatie. Ze sprak moeilijk Nederlands en concludeerde: "Het komt allemaal door te veel haast." Ze zei het langzaam maar iedereen luisterde naar haar. "Mensen hebben altijd haast... Ze moeten geduld hebben met elkaar en niet zo hard rijden. Dat zouden ze de kinderen op school al moeten leren."
Misschien sloeg ze daarmee de spijker wel op de kop want een ongeluk is zo gebeurd. Haast in het verkeer kan tot fouten leiden. Voor jezelf en voor anderen. En zo makkelijk is het ook niet om het verkeer om te leiden naar één richting in een druk stadsdeel. Ook al zou je dat wel graag willen. We bleven nog een hele tijd werkeloos en stil staan onder de winkelgalerij. Machteloos. En ook alsof we het samen betreurden dat we niets voor het meisje konden doen.
"Er worden foto's van de scooter en de fiets gemaakt," legde één van de agenten uit. "De scooter wordt dadelijk opgehaald en het meisje krijgt in het ziekenhuis de sleutels aangereikt." Ook zei hij desgevraagd dat hij wel vaker zo'n ongeluk had meegemaakt. "Het komt vaak voor dat het slachtoffer er wel weer bovenop komt."
Ik bedankte de agent vriendelijk voor zijn hoopvolle commentaar.
Tenminste iets om naar uit te kijken. En zelf ook minder-haast-hebben nam ik mij voor.
FOTO: REDACTIE