Wilt u mij afrekenen op mijn geloof? Onzin...

Voor mij is de uitspraak "Heb uw naaste lief als uzelf" de sleutel die vele deuren open houdt. Niet alles wordt daarmee afgedekt en geregeld maar ooit heeft het in de oorlog mijn leven gered. Ik heb tijdens de tweede wereldoorlog als klein meisje op een eiland gewoond. Daar ben ik gastvrij en gul door een totaal vreemd christelijk gezin opgenomen terwijl de mensen uit mijn eigen familie door de Nazi's werden vermoord. Ook na de oorlog mocht ik op Ameland blijven toen er niemand voor mij terug kwam. Ik was kennelijk buitengesloten door vele gemeenschappen. Zo leerde ik al jong wat verraad en moord en ware barmhartigheid in het echte leven betekent. Nu maak ik al vele jaren later met plezier samen met uiteraard véél jongere mensen de druk bezochte site van De Couturekrant. Net als u kom ik veel gelovigen en idealisten tegen die de wereld willen verbeteren van hun plek af. Zij leveren op hun eigen manier een bijdrage. Gelovigen evenals ongelovigen veroveren met hun verfrissende stellingen de wereld om ons heen.

Zoals het radioprogramma Standpunt.nl dat vanmorgen als gastredacteur de schrijver en cabaretier Arjen Lubach ontvangt. Hij zegt: "Houd het geloof achter je voordeur..." Voor- en tegenstanders mogen hun standpunt doorbellen of twitteren. Arjen heeft gelijk over de dwangmatig denkende personages die jou hun mening proberen op te dringen. Dat gaat te ver want zij willen je o-zo-graag overtuigen van wat ze zelf denken dat ze je daar soms zelfs kwaad voor willen aandoen. Dat zie je maar al te veel bijvoorbeeld bij fanatieke geloofsovertuigingen. Zodra deze gelovigen voor een voor hun heilige overtuiging kiezen worden zij ongenaakbaar voor andere invalshoeken. Ze voelen zich soms zelfs door anders denkenden heel erg bedreigd. Helaas zijn er te veel mensen die zo heilig in iets geloven dat zij anderen niet kunnen toestaan daar een eigen afwijkende visie over te hebben. Je moet het absoluut met hun overtuiging eens zijn.

Laten we hun de ruimte geven maar ze niet de kans gunnen ons onze vrijheid af te nemen. Wat een geluk dat wij in ons land en onze tijd wel ruimte heben om daarover met elkaar van mening te verschillen. Wij kunnen daarover debatteren maar dat geldt lang niet altijd voor iedereen en in iedere cultuur. Laten we eens aannemen dat je in zo'n absolute omgeving geboren bent... Hoe zou het leven voor je zijn? Of heb je nooit meegemaakt dat jij ergens heel anders over denkt dan anderen? Dat kan heel zwaar voor je zijn.

Persoonlijk ben ik er wel van overtuigd dat er een Andere Wereld bestaat. Ik geloof daar ook in omdat ik die als een vorm van grote geestelijke rijkdom heb mogen leren kennen. Ook vermoed ik dat zelfs de meest on-gelovige een voorbeeld van mij daarvan zal willen herkennen. Laten we aannemen dat je ergens loopt en ver voor je uit loopt iemand anders die niet kent. Je belt niet en die ander loopt daar ook zomaar 'ín het wild' of is met iemand naast hem in gesprek. Er zijn wel meer mensen in jullie omgeving maar er is iets waardoor jij heel even strak je blik vestigt op diegene daar voor je.
Je zult meestal zien dat zo iemand even omkijkt alsof er een seintje werd doorgegeven.

Hoe komt dat? En hoe kan diegene weten dat iemand die hij niet ziet ergens achter hem speciale belangstelling voor hem heeft? Dat kan omdat er voor ons onzichtbare sferen zijn waarin wij verbindingen hebben zonder dat daarvan bewijzen zijn. Dat noemt men ook wel paranormaal denken. Die speciale communicatie herkent u vast wel want de verbindingen zijn er voor iedereen of je het nu wel of niet gelooft.

Wat mij betreft mag u dat best ontkennen. En er bijvoorbeeld een professor bijhalen die onderzoek doet naar onzichtbare trillingen of een sociologische deskunige laten uitleggen dat we door de eeuwen heen vanaf onze oertijd gevoelig voor mogelijke seintjes van gevaren zijn geworden. Er zijn nog allerlei andere scenario's denkbaar maar geloof het of niet... Het is een feit dat die onzichtbare sferen bestaan waarbinnen wij leven. En dat wij nog lang niet alles kunnen weten en meten...

FOTO: MARCO VAN AMMERS