Jean Paul Gaultier: 'enfant terrible' in de modewereld en Hermès
Jean Paul Gaultier - 'enfant terrible' in de modewereld vond keer op keer de Hermès-tas opnieuw uit ... Hoe kan dat? Hij speelde natuurlijk met trends. Wie was hij en wanneer deed hij dat allemaal . Het is een krankzinnig verhaal in diverse afleveringen.
Jean Paul Gaultier leidde Hermès van 2003 tot 2010, een periode die inmiddels wordt gezien als een gouden hoofdstuk in de geschiedenis van het huis. Zijn prêt-à-porter was al vernieuwend, maar het waren vooral de tassen waarop hij zijn onuitwisbare stempel drukte.
Met humor, lef en oneindig respect voor het ambacht gaf hij de klassiekers van Hermès een frisse, moderne scherpte. Heel bekend is So Black — een icoon in het zwart. Dat is ongetwijfeld Gaultiers beroemdste bijdrage. Bekend onder meer als de So Black-collectie (2010). Alles — leer én hardware — werd uitgevoerd in diepzwart, met een matte, mysterieuze uitstraling.
Dit werd gezien als een radicaal gebaar binnen een traditioneel huis, en dit soort tassen is nog heel geliefd bij verzamelaars.
De tassen worden nog altijd gezien als het ultieme voorbeeld van moderne Hermès-luxe.
Daarna concentreerde hij zich op de Shadow Birkin — de schaduw van een klassieker. Met de Shadow Birkin haalde Gaultier de beroemde hardware weg en liet hij die optisch terugkeren als reliëf in het leer.
Een trompe-l’œil die de Birkin veranderde in een architectonisch object, half grap, half kunstwerk.
Daarna kwam de Kelly Pochette — de kleine ster met grote allure
De Kelly Pochette, geïntroduceerd op de catwalk in 2004, was Gaultiers manier om de klassieke Kelly lichter en moderner te maken. Hij combineerde haar met rock-achtige looks en doorbrak zo het beeld van de ‘strenge’ Kelly.
Compact, elegant en ook zeer geliefd onder verzamelaars.
Heel aparty maar in die tijd erg trendy was de So Kelly, dat is dus de Kelly uitgerekt en bevrijd.
Met de So Kelly (2008) trok Gaultier de vorm van de Kelly los en gaf de tas een ruime, soepele ‘bucket bag’-uitstraling. Het herkenbare draaislot bleef — de rest mocht ademen.
Zeer bejubeld was de volgende versie. De Kelly Flat — en dat ging om de tas platdrukken als kunstvorm
En het houdt niet op. Voor zomer 2007 boog hij de klassieke Kelly om tot een slanke, vouwbare variant: de Kelly Flat. Minder structuur, meer beweging. Een tas die net zo goed gedragen kon worden als meegevoerd.
Maar het ging nóg verder met de Haut à Courroies — de grote voorouder die opnieuw werd bekeken.
De HAC, ouder dan de Birkin zelf, kreeg dankzij Gaultier een nieuwe rol. Hij benadrukte de oorspronkelijke proporties en introduceerde hem opnieuw bij een modern publiek. Het resultaat: een historisch, chic alternatief voor wie de Birkin te voorspelbaar vindt.
Jypsière — luxe met vrijheid erin verweven.
In 2008 kwam de Jypsière, een nonchalante schoudertas met een subtiele verwijzing naar Gaultiers eigen initialen.
Zachter, speelser en direct populair bij jongere Hermès-liefhebbers.
Dit is een nalatenschap die blijft glanzen. Christie’s-specialist Jerry Chang vat Gaultiers invloed samen in drie woorden: humor, structuur en respect.
Gaultier durfde de klassiekers te vervormen zonder het Hermès-ambacht geweld aan te doen. Dat maakt zijn tassen — So Black, Shadow, Kelly Flat en vele andere — vandaag nog steeds tot begeerde verzamelobjecten.
Dit deelt de moderedactie van deze krant 100 %. Daarom zegt onze moderedactie: "Sommige Hermès-tassen hebben zoveel persoonlijkheid dat je er maar beter geen paraplu naast kunt zetten …”