Ziya Ataman: ziek in de Turkse gevangenis...
Onze eerste gedachte mag iedere dag zijn: Wat hebben wij het goed in ons land. Wie dit verhaal leest kan zich wellicht indenken hoeveel goede Turkse Nederlanders grote zorgen hebben over hun familie en vrienden die proberen in het land waarvan zij oorspronkelijk afkomstig zijn met grote onvrijheid te overleven... Ziya Atamans journalistieke loopbaan begon bij een krantendistributienetwerk. De repressie en bedreigingen waarmee hij op een bepaald moment te maken kreeg, luidden een andere fase in voor hem.
Hij begon als journalist bij het persagentschap Dicle dat per decreet tijdens de noodtoestand gesloten werd. Toch zette jij zijn journalistieke werk voort. Op 10 april 2016 werd hij in de stad Van tijdens een reportage over een incident in de wijk Kurubas gearresteerd. Een dag later werd hij voorgeleid voor de rechter, terwijl de politieagenten niet eens konden vertellen waaróm hij was gearresteerd. Naar verluid, had hij ‘geheime staatsinformatie gelekt’, terwijl hij nooit voor een overheidsinstantie heeft gewerkt...
Dit vertelt hij aan de Nederlandse journalistenorganisatie: Omdat er niets was waarmee de rechtbank mijn detentie kon verlengen, viel zij terug op een veroordeling gebaseerd op een ander dossier. In dat dossier wordt een aangifte opgevoerd van een ‘getuige’. Ondanks dat de bekentenis van deze getuige naar eigen zeggen door marteling is afgedwongen, zit hij tot op de dag van vandaag in de gevangenis.
"De rechtszaak waarop mijn arrestatie is gebaseerd, begon pas na 21 maanden detentie. Pas in de 23ste maand moest ik voor de rechter verschijnen. Volgens mijn arts zijn mijn darmen vanwege de slechte omstandigheden in de gevangenis blijvend beschadigd. Ik mocht pas naar het ziekenhuis nadat mijn advocaat naar de media was gestapt. Tot nu toe is door het staatsziekenhuis slechts één bloedtest afgenomen. Deze ziekte heeft mijn gezondheid op vele manieren negatief beïnvloed. Ik lijd aan slapeloosheid, verminderde eetlust, gewichtsverlies en het allerbelangrijkste: geheugenverlies... " ( Red.: Verschrikkelijk om daar weg te moeten kwijnen!)
Hij vervolgt: "... Veel van mijn rechten worden met voeten getreden. Zo mag ik mijn verdediging niet direct in de rechtszaal doen, maar via het juridische conferencing-systeem dat bekend staat onder de naam SEGBIS. Hierdoor wordt mijn recht op een goede verdediging beperkt. Bij de tweede zitting mocht ik niet aanwezig zijn, de vierde zitting werd onderbroken.
Het schrijven van een kritisch nieuwsbericht bekopen wij in ons land met ons leven of jarenlange opsluiting. Terwijl de veiligheid van journalisten gewaarborgd dient te zijn, sluit Europa uit eigen belang haar ogen voor deze mensenrechtenschendingen."
(Red...De man heeft 100% gelijk maar het is een gecompliceerde kwestie waarvoor helaas niet direct een oplossing kan worden geboden.)
Hij zegt ook: "Met het oog op een leefbare toekomst is de behoefte aan een onafhankelijke pers groter dan ooit. Kijk door de ogen van mensen zoals wij: journalisten in het zuidoosten van Turkije die hun werk willen doen, in een gebied waar de mensenrechten als eerste het onderspit delven."
Meer over Ziya Ataman:
Ziya Ataman werkte als stagiair voor het pro-Koerdische persbureau DIHA, dat per decreet gesloten werd in oktober 2016. Ook bracht hij de gesloten krant Özgür Gündem rond. Sinds april 2016 zit hij vast in voorarrest. Hij wordt onder meer beschuldigd van “het ontwrichten van de eenheid en territoriale integriteit van de staat”.
De volgende zitting in zijn zaak dient op 26 maart. Journalisten-organisaties vragen zich af hoe de aanklacht op deze zitting wordt gemotiveerd en de rechtsgang tijdens de zitting verloopt.