Boek: Mijn jaren bij de politie
Ellie Lust, Nederlands bekendste ex-politievrouw, vertelt in haar boek Mijn jaren bij de politie over de ruim dertig jaar dat ze bij de politie in Amsterdam werkte. Als motoragent reed ze rondjes over de Amsterdamse ring, als wijkagent zag ze van dichtbij de ellende in Amsterdam-West, als oprichter van Roze in Blauw verzette ze zich tegen het antihomogeweld en als woordvoerder van de politie was ze betrokken bij de meest spraakmakende zaken van Nederland.
Ellie Lust vertelt haar verhalen zoals we van haar gewend zijn: duidelijk, no-nonsense en met humor. Over haar geesteskind zegt ze: "Dit boek is een liefdevolle herinnering aan al die jaren op straat en al die uren, dag en nacht, ‘op’ de auto met dierbare collega’s met wie ik lief en leed heb gedeeld."
De media laten Ellie Lust graag aan het woord. Afgelopen donderdag te gast bij PAUW, waar ze over haar boek vertelde. Ook stond zij met een interview in LINDA.
... Als we Ellie vragen waarop ze het meest trots is in haar politiecarrière, vindt ze dat moeilijk om over zichzelf te zeggen. Maar uiteindelijk is haar antwoord een onmisbaar aspect uit haar jaren bij de politie: Roze in Blauw. Ellie was vanaf het begin betrokken bij het politienetwerk, dat zich inzet voor LHBTI’ers binnen en buiten de politie. “En vooral op het feit dat ik volgehouden heb. In het begin kreeg Roze in Blauw veel weerstand”, vertelt ze.
En in N.R.C. vertelt ze over de verdrietigste herinnering uit haar politire-carriëre: ... "Donaldje is haar grootste politieverdriet. Het was 1995, tijd van de flippo’s. De elfjarige jongen had samen met wat vriendjes op de treinrails bij een station in Amsterdam-West de ideale plek gevonden om de ronde schijfjes te laten stuiteren. Een mooie gladde, harde ondergrond, en lekker rustig. Tussen de remmende treinen door was er voldoende tijd om de flippo’s op te pakken en weg te wezen – totdat de sneltrein langsreed. Samen met haar collega was Ellie Lust als eerste ter plaatse bij de melding ‘persoon voor de trein’ en dus – dat is politiecode – waren zij het aangewezen duo om naar het ouderlijk huis te rijden en de moeder te vertellen dat haar zoon was overleden. Pas in tweede instantie zag Lust daar een jongen op de bank zitten, de tweelingbroer van Donaldje. „Hoe moet ik nou slapen vannacht?” vroeg hij.
Dit maakte vooral een onuitwisbare indruk op haar. Speciaal omdat zij zelf een tweelingzuster heeft (die ook bij de politie werkt) waardoor zij zijn pijn intensief meevolen kon.
Boek: Mijn jaren bij de politie
Auteur: Ellie Lust
Uitgeverij: AMBO/ANTHOS