Paranormaal: na de dood terug gekomen

altToevallig sprak ik vandaag met een goede vriendin over mijn oma. We belden met elkaar. Ik vertelde haar dat van mijn familie heel weinig mensen na de tweede wereldoorlog terugkwamen. Mijn oma (moeder van vader) was er nog en ontving soms bezoek van mijn zus en mij. En nog enkele andere overgebleven familieleden. We waren druk bezig ons in de na-oorlogse tijd te herstellen van donkere tijden. Ik zat nog op de toenmalige Kweekschool en had veel huiswerk te doen. Soms ging ik even bij oma langs. Maar op een dag kwam mijn oma naar beneden toen ik aanbelde. Ze woonde in een groot huis op meerdere verdiepingen. Ze was een statige dame. Maar toen trok ze zelf beneden de voordeur open. Ze keek me woedend aan en zei: "Mijn huis uit. Jij komt er niet meer in."

Ik was nogal nerveus en begreep toen nog niets van intriges en gestook. Ik zei: "Dan niet." Ik wist niet waarom ze dat zei. Ik had heel veel aan mijn hoofd en kon er niets meer bij verdragen. Daarom sloot ik al mijn gevoel direct weg. Ik reageerde niet en vroeg ook niets. Ik draaide me om en ging verder met mij studieleven, latere huwelijk, moederschap en schrijversleven. Zonder oma. Ik had haar buiten gesloten. 

Toevallig vernam ik jaren later dat oma was overleden en door mijn oom en vader buiten berichtgeving om aan de kleinkinderen was begraven. Oma was er voor mij al eerder niet meer. Dus nam ik de boodschap voor kennisgeving aan.

En nog meer jaren later stond ik op een plein in de buurt van haar vroegere huis op de tram te wachten. Ik ben helderhorend/wetend en kan situaties of beelden lezen maar er is daarmee in verband nooit gespook of iets engs in mijn leven gebeurd. Er hebben zich ook geen buitengewone wezens gemanifesteerd. En -ter uwer informatie- ik heb met de nodige objectiviteit veel artikelen over zakelijke onderwerpen geschreven.

Mijn leven is ook altijd rijk aan gebeurtenissen en vol geweest. En mijn hoofd was dus altijd al in actie om weer eens wat te plannen. En toen gebeurde iets heel onverwachts.

Ik stond daar alleen op die tramhalte onderweg naar een interview en iedereen kan zich vast wel voorstellen hoe ik schrok want daar verscheen plotseling mijn oma. Ik zag haar precies en helder zoals ze was. Haar ogen en haar gezicht en ze keek naar mij... Ik wist niet hoe ik het had op dat moment... Ik was heel bang voor de duidelijke verschijning die daarna geheel verdween.

Ik vertelde niemand over deze schrikbarende ervaring en sloot het weg in mijn hoofd. Nu is mijn goede vriendin Oosters en zeer gehecht aan haar reeds lang gestorven grootouders. "Ik was vroeger altijd hun lieveling,"zei ze. Misschien kwam het daardoor dat ik haar over die verschijning vertelde.

Ik zei haar dat ik heel veel later er over na durfde te denken waarom ik die verschijning zomaar overdag en midden in de stad zag. Ik heb pas veel en veel later beseft dat oma na haar dood heeft begrepen dat ze mij veel onrecht had aangedaan.

Toen ik het mijn Oosterse vriendin vertelde zei ze: "Vreemd... Ik ruik opeens eens sterke bloemengeur..." We spraken even verder en toen rook ik ook die geur van rozen. " Bij haar was de geur toen weg.
"Het is nu naar jou toe gegaan,"zei ze. Ik vond het een fijne rozengeur. Na een tijdje was de geur ook bij mij weer verdwenen. Het gewone leven ging weer zijn gang.