Phia Baruch: Een koude dag
- k o u d w e e r e n k o u d e o u d e r s - Het was laat in de middag en heel stil op straat want iedereen keek naar die geweldige voetbalwedstrijd waarin Nederland won van de VS. Wat een dolle boel maar ik moest dringend naar de supermarkt. In een ongelooflijk verheugde stemming zag je overal in de huizen mensen op de bank voor de tv commentaar geven op het spel. Sommigen hadden de hele familie erbij uitgenodigd.
Ik liep rillend in de bijtende kou richting supermarkt voor de broodnodige boodschappen. Af en toe keek ik langslopend de verlichte huiskamers in waar gespannen of jubelende gebaren werden gemaakt. Winst dus. De bloemenstal had ook behoorlijk ingekocht. "Als je zoiets moois ziet krijg je energie,"" zei ik tegen mezelf omdat ik mij anders heel zielig ging voelen want het was ook de hele dag veel te koud geweest in mijn huis.
Maar in de supermarkt was de temperatuur aangenaam en ik vond het eigenlijk jammer om weer terug naar huis te gaan. Maar toen ving ik een blik op van een licht getinte jongeman die stond te collecteren voor Kids voor Kids. Sommige mensen kunnen door hun oogopslag zonder iets te zeggen je aandacht trekken. Ik liep naar hem toe en vroeg hem waarom hij juist op deze tijd hier stond te collecteren ...Tenslotte was het dit moment totaal voetbaltime. Heel veel mensen zaten nu thuis of waren er enigszins verdwaasd uitgebroken om nog te shoppen. Dat is toch geen tijdstip waarin je aan collecteren denkt.
"Ik ben zelf vroeger ook geholpen door Kids voor Kids," zei hij. Ik haalde wat cash te voorschijn. "Bedankt," zei hij tevreden. "Wat heeft Kids voor Kids dan voor jou gedaan?" vroeg ik. Hij antwoordde dat hij nu zelf een huis had gekregen. "Meer een deel van een huis," corrigeerde hij zichzelf.
"Ik woon net om de hoek van het huis waar ik vroeger gewoond heb. ik wil nu wat voor ze terug doen." Hij was een keurig gekleed en maakte een beschaafde indruk. Hoe was hij dan in zo'n situatie terecht gekomen. "Dit is mijn identiteitskaart,"zei hij. "Hier staat mijn naam... ziet u wel?" Ik had hem helemaal niet gewantrouwd maar ik las een buitenlandse naam. "Moeilijke naam,"zei ik. "Het zijn mijn voornaam en mijn tweede voornaam want de achternaam van mijn vader heb ik nog maar ik gebruik hem liever niet."
Oh. "Mijn ouders zijn vertrokken toen ik nog een kind was en lieten mij alleen in huis achter." Ik keek hem verbijsterd aan. "Waarom? En welke buitenlandse achtergrond heb je?" Misschien had hij het verhaal al vele malen verteld. "Ik was acht jaar en ze lieten mij alleen in huis achter. Van de ene op de andere dag vertrokken ze met mijn broertje... "
Hij zei dat hij hindoestaans was. "Maar die mensen ..." begon ik. "Zijn heel streng,"vulde hij aan. "Dat klopt maar ze doen juist vaak heel erg hun best voor hun kinderen,"zei ik geschrokken. "Bij mij niet," antwoordde hij. "Ze gingen van de ene dag op de andere gewoon weg en ik zat daar alleen in huis."
"Was je misschien een lastig kind of zoiets?" "Helemaal niet. Ik deed heel erg mijn best en kon goed meekomen op school. Ze gingen gewoon op een dag weg en lieten mij alleen achter."
"Maar er moet toch een reden zijn?" "Niemand weet waarom ze dat deden,"zei hij. "De politie ook niet." Ontzet keek ik hem aan: "Wat een egotrippers,"zei ik. "Maar als het je troost... Het gebeurt vaker. Ik ben zelf als kind ook door veel mensen in de steek gelaten maar daardoor ontwikkel je wel extra-kracht."
"Ik volg nu een opleiding tot docent," reageerde hij ernstig. Ik zag dat het een missie voor hem was. . "Het zal je zeker lukken. Je kunt dan ook weer heel belangrijk zijn voor kinderen die het slecht hebben,"zei ik "want waar een wil is, is ook een weg zoals je weet."
Toen ik terug liep langs de bloemenstal voelde ik geen kou meer. Ik keek naar die weelde van kleuren en bedacht dat er voor iedereen ook schoonheid en goedheid is die je zomaar overal kan tegenkomen.
Deze jongeman moest een moeilijke weg bewandelen maar hij zou vast en zeker zijn doel bereiken.