Phia Baruch: Vriendinnen-gesprekken
De ochtend begon met het telefoongesprek met een vriendin over een dochter van een kennis die spontaan aangeboden had haar met de huishouding te helpen. "Het is een heel lief meisje. Midden 20 maar ze woont tegen haar zin nog thuis bij haar vader. Hij is een weduwnaar. Haar moeder stierf toen ze nog heel jong was. Ik denk dat ze daardoor waarschijnlijk de aandacht van haar moeder mist ..."
Ik wacht op de rest van het verhaal want ik heb al vaker gehoord hoe ze afspraken maakt en ze dan niet nakomt. En ja hoor... "We hadden gisteren om drie uur afgesproken samen te gaan shoppen en ik stond klaar en om tien over drie belde ze af want 'ze was het vergeten maar ze moest nog boodschappen voor haar vader doen... Dus toen ben ik maar alleen weg gegaan."
"Ze wil natuurlijk graag alleen wonen," reageer ik. "Daar verdient ze niet genoeg voor,'zegt mijn vriendin. " Haar moeder stierf toen ze nog heel jong was. En de vader doet zo veel mogelijk zijn best maar zij vindt dat hij zich teveel met haar bemoeit."
Ïs het een soort meisje dat hier in de buurt woont met een breed gezicht en lang blond haar en zo'n stola met franje om," vraag ik. "Precies. Ze is heel hip en woont ergens bij die brug over de gracht. Het klinkt net of je haar kent..."
Ik ken haar niet maar ik denk opeens dat ik dat bewuste meisje eergisteren op de stenen trap heb zien zitten naast de brug. Het viel me op hoe ze daar zat. Alsof het een filmset was had ze de helft van de bovenste treden van de trap met allerlei tassen belegd. "Ze heeft het heel moeilijk," legt de vriendin goedmoedig verder uit. "Ze is verliefd op twee mannen tegelijk die allebei bij haar in de buurt wonen. Het zijn buitenlandse mannen en ze wéét niet welke man ze kiezen moet."
Hélp... Ik probeer niet te lachen. "Iedereen is wel eens een beetje verliefd op meer mensen tegelijk," zeg ik. "Dat is toch heel gewoon... Maar het kan nooit een hele diepe liefde zijn want dan weet je het wél zeker."
"Ze heeft het er anders heel moeilijk mee hoor. Buitenlandse mannen kunnen het soms heel slecht verdragen als ze door een vrouw worden afgewezen," twijfelt ze. Ik zeg dat het voor niemand aangenaam is om afgewezen te worden uit welk land je ook afkomstig bent. Maar ze wil natuurlijk uit het huis van die vader weg zien te komen."
De vriendin zegt: "Daar heeft ze het altijd over. En hoe moeilijk het is voor haar om de juiste man te kiezen... "
Ze wordt door niemand gedwongen om te kiezen toch? zeg ik. 'Ze zit nog in de fase van het hebben van vriendjes en dat vindt ze natuurlijk geweldig.'
De vriendin vindt haar zielig. "Het lijkt er wel op dat ze een beetje chaotisch is en de nodige aandacht thuis mist," reageer ik vervolgens zo voorzichtig mogelijk. "Als dat gedoe met die moeilijkheden om te kiezen maar niet een soort van vast toneelstuk wordt. Dan is het erger met haar dan je had gedacht want het kan ook een manier zijn om aandacht af te dwingen."
"Daar kunnen mensen heel creatief in zijn. Ja. Toch maak ik geen aanmerkingen op haar want je merkt dat ze thuis veel tekort is gekomen."
"Dat is heel aardig van je. Als ze wat ouder wordt gaat het misschien beter met haar. En mogelijk groeit ze er later wel over heen."
We praten nog wat heen en weer over moeders die gemist worden en moeders die er wel zijn maar eigenlijk jaloers op hun eigen dochter zijn. "Op een bepaalde dochter," zegt de vriendin enigszins bitter. "Nee, ik noem geen namen en praat niet over voorbije tijden. Waarom is die ene dochter uit het gezin altijd Het Zwarte Schaap?"
"Iedereen komt vanuit een bepaalde achtergrond," opper ik verzoenend. "Soms is de moeder in haar jeugd ook veel tekort gekomen maar het kan allemaal in de loop van de tijd toch weer in orde komen. Als er ook maar liefde in het gezin wordt beleefd."
Daarna hangen we op. We hebben na dit gesprek allebei veel om over na te denken.
's Avonds is er een feest van jonge studenten en sportmensen tegenover mijn huis aan de overkant van de straat. Ze zitten aan een lange houten tafel onder het gesis van een barbecue. Als ik thuis kom rent er een hond enthousiast van de tafel aan de overkant op mij af en ik wordt meteen uitgenodigd voor een glas rosé. Ik maak kennis met de modieus geklede knappe bazin van de hond en geniet van de gesprekken en de grappen van de jongeren.
Sommige gasten zijn heel druk maar anderen doen het wat kalmer aan. En ze hebben allemaal plannen waar misschien de helft niet van uitkomt maar that 's life. Er zit dynamiek en hoop in de avondlucht. De energie golft over de straat. Wat een heerlijke coole party.
Als ik kort daarna weer terug ben aan "mijn overkant' verwarmt de power van dit stuk streetlife mijn hart.