Phia Baruch: Een eenzame dame
- C O L U M N - Het was mooi herfstweer en onze tafeltjes stonden vlak bij een beeld wat met de rug naar ons toe uitkeek over het park. De dames naast me wachtten al wat langer maar de medewerkers van het cafée renden zich hun benen uit hun lijf omdat heel veel mensen vandaag van het onverwachte zonnige weer genoten en bovendien extra-maaltijden bestelden. Ik kon niet zien wat ze precies aten maar uit de verte zag het er lekker uit En hopelijk was het ook heel gezond want ze zaten echt te smullen.
Het duurde allemaal wel lang voordat er iemand kwam. Op de top van het beeld vlak voor mijn neus daalde een vogel neer. Vanaf zijn strategische hoogte keek ook hij ongeïnteresseerd op onze tafels neer. De twee dames naast me dachten er juist over dan maar zonder bestelling weg te gaan toen er maar liefst twee serveersters tegelijk naar onze tafels snelden.
Ze namen heel attent onze bestelling op. "Eindelijk," zei de ene mevrouw naast me. Ze was slank en had kort geknipt witblond haar. Ze was vast vroeger heel knap geweest en dat kon je nog wel zien maar ze had een droevige blik. "Wij bestellen natuurlijk geen grote maaltijden maar alleen een bak koffie. En soms denk je dan dat je als klant er niet toe doet." Ze keek mij - ook al een oudere- om instemming vragend aan want ik had ook alleen maar een cappuccino besteld.
De mevrouw naast haar zei: "Je weet tegenwoordig niet meer waar je stáát... " Een beetje mysterieuze omschrijving maar ik begreep heel goed dat ze zich wat verloren voelden op het drukke terras. Het leek af en toe wel of we verdwaald waren in een soort blitse reclamespot.
Er hadden zich enkele modelgezinnen met hippe kinderwagens en honden zodanig geïnstalleerd dat bijna niemand er door kon naar het toilet wat toch herhaaldelijk nodig was voor de moeders met de kinderen. Daarna werd het als moeder en kind weer terug kwamen een hele toestand voordat voor ieder gezinslid was uitgemaakt wat er besteld moest worden.
Aan een andere tafel zaten mannen met gekleurde brillen en hun belangrijke vrouwen in elegante lange jassen en namen onder een wijntje met elkaar door wat er speelde op dit moment. "We moeten nog ergens op tijd zijn," legden de twee dames naast mij uit. Maar op dat moment werd de bestelling gelukkig gebracht. De koffie was prima.
"Het valt niet mee tegenwoordig,'zei de dame met het droevige gezicht. 'We zijn blij dat we elkaar hebben. Ik woon op een gallerij en soms zijn mensen daar heel nieuwsgierig. Ze vragen van alles aan je en willen van alles weten. Maar daarna... Ze kijken niet meer naar je om. Ze negeren je compleet."
Ze voelde zich verwaarloosd. En ook nog eens vernederd. Ik zei: "Het heeft niets met u te maken hoor mevrouw. Dat komt doordat sommige mensen te veel naar de televisie kijken. Door corona zijn ze te veel aan huis gebonden geraakt. Ze zien buiten hun eigen leven alles als een televisiestuk. Ze vragen u alles en als ze dat dan weten is het stuk uit. Het gaat helemaal niet om u. Ze hebben het ook heel druk."
Ze begreep dat wel maar ze zei: "Eenzaamheid is heel moeilijk..." De dames hadden al afgerekend en vertrokken stevig gearmd. Maar nog uren later zag ik die droevige blik weer in mijn gedachten.
"Eenzaamheid is een keus," zei een vriendin toen ik haar over die mevrouw vertelde. " Ik ken ook van die mensen. Je moet belangstelling tonen voor andere mensen dan gebeurt er vanzelf wel wat." "Soms hebben mensen te weinig energie,'zei ik. "Dan zitten ze een tijdje vast in hun hoofd."
En ze was eerlijk genoeg om dat toe te geven. "Maar toch is het een keus,"hield ze koppig vol. "Toon interesse en wees vriendelijk. Je moet er nu eenmaal iets voor doen en sommige mensen zijn best aardig maar toch te veel met zichzelf bezig."
HET BEELD STOND MET DE RUG NAAR ONS TOE... DE VOGEL KEEK ONGEÏNTERESSEERD OP ONS NEER...