Van der Klein: "Het interesseert me niet..."
"Ziezo. Is dat even een opluchting... Weg is weg! Pfft... "
Had je zulk vervelend bezoek?
"Een zoon van een vroeger klasgenoot van mij moest en zou mij zo ongeveer bijna bedelven onder zijn levensgeschiedenis. En alle 'belangrijke issues' met zijn ouders met mij delen... "
Vanwaar die ironie Van der Klein? Ik vind zulke vertrouwelijke mededelingen altijd wel van belang... Ze hebben je nodig.
"Mij? Vertrouw me Baruch. Hier heb zelfs jij geen geduld voor. ik snap ook niet waarom juist ik speciaal hiervoor wordt uitgekozen. Al dat gedoe... Als ik zo nodig een kletserig romannetje wil lezen doe ik dat wel in mijn eigen tijd."
Van der Klein wat máák je me nu? Dit is een typisch mannelijke reactie. Over voetballen raken jullie niet uitgepraat maar waar zo'n kind mee zit... Laat mij alsjeblieft weten welke verhalen je bezoeker je verteld heeft?
"Een kind van ruim twintig? Zijn vader en moeder begrijpen hem niet. En zijn zuster wordt ook niet be-gre-pen... Dat deelde hij mij althans woedend en met heel veel woorden mee. "
Iets in de twintig? Misschien een late puberreactie. Ik ken ook wel van die oudere kinderen die op een hele nare manier met hun pa en ma blijven ruzie maken. Ze weten vaak niet hoe veeleisend ze voor elkaar zijn.
" Dat komt in de beste families voor. Of het nu terecht is of niet. Waarom moet ik dat allemaal weten? "
Maar het kan ouders heel veel pijn doen want ze hebben op hun manier hun best gedaan.
"Tja..."
Of zie je dat anders?
"Het gaat hierbij nooit om rapportcijfers over wie het goed doet of wie juist niet goed heeft gehandeld. De belangrijkste kwestie is dat ouders en kinderen elkaar op een gegeven moment vrij moeten laten. Ze moeten van elkaar accepteren dat iedereen op een bepaald moment voor een eigen richting kiest."
Soms zijn kinderen daar nog niet helemaal aan toe. Ze willen nog hulp en misschien financiële steun. En vooral graag enige waardering voor hun strijd om zich staande te houden.
"Alles bij elkaar genomen maakt het toch niet uit wie hier gelijk heeft of juist niet want dit is allemaal zulk typerend gedrag van mensen. Ze willen dit en ze willen dat van elkaar. Iemand moet zus hebben en zich zo gedragen. Hoewel in de natuur... waar wij toch ook deel van uitmaken hebben ouders en kinderen niet zoveel praatjes. Bij vogels bijvoorbeeld... Als de vogels groot genoeg zijn moeten de kinderen gewoon het nest uit. Of ze willen of niet. Wat ze verder ook zijn: het is kort en goed dan WEGWEZEN..."
Bij mensen komt het ook voor. Zulke afscheidsherinneringen heb ik in mijn jeugd binnen verschillende pleeggezinnen volop meegemaakt en dat was niet bepaald makkelijk.
"Wie heeft ooit beweerd dat het in je leven allemaal makkelijk is. En jij bent daardoor ook heel sterk geworden."
Niet zonder dat daar de nodige traantjes aan vooraf zijn gegaan. En daardoor begrijp ik ouders en jongeren allebei heel goed.
"Er bestaat toch ook de nodige opvang voor mensen die deze problemen niet aankunnen."
Dat klopt... Ze kunnen daar hun verhaal doen maar dan worden deze moeilijkheden direct zo 'gepsychologiseerd.'
"Je kunt niet ontkennen dat daaraan ook heel veel mensen met goeie bedoelingen de kost verdienen. Dat wordt trouwens de laatste tijd wat minder en ik vind ook dat men daar soms een beetje te snel om hulp vraagt. "
Maar ja... Iedereen voelt het weer anders. Dat moet toch kunnen? Exact genomen zijn mensen tenslotte geen vogels Van der Klein. Dat zou te makkelijk zijn. Mensen hebben soms heel ingewikkelde relaties met elkaar. Het is vaak ook heel moeilijk om iemands zoon of dochter te zijn... En los laten... moeten we toch allemaal leren.
FOTO: HENK ROS