De week van de Eenzaamheid
In een nachtprogramma van de EO werd de week van de Eenzaamheid besproken. Er kwamen diverse deskundigen aan het woord want eenzaamheid is een veel voorkomende en moeilijke situatie in onze wereld. Niet alleen bij ouderen zoals het vaak maar al te graag wordt omschreven. Er zijn mensen die daar al veel over hebben nagedacht. Zo werd er gesproken over een ontwerpster die op een moment ontdekte dat ze al 10 jaar heel eenzaam was maar dat nooit had durven laten merken aan anderen omdat het dan zo'n molensteenprobleem om haar nek werd. Niemand wil graag op die manier bekend staan.
Zij bedacht toen een andere visie op eenzaamheid waardoor deze emotionele situatie normaler wordt gevonden en niet persé aangeeft dat eenzame mensen te kort schieten jegens anderen of ongelukkige rare wezens zouden moeten zijn.
Wie wel eens rondkijkt op Facebook etc. (door één van onze redacteuren heel dromerig beschreven als het gezellige dorpsplein met gesprekjes bij de pomp) weet dat mensen daar heerlijk hun mooie momenten en goeie kanten zitten te overdrijven. Iedereen gaat er natuurlijk zichzelf op de mooist mogelijke wijze presenteren. En dat mag toch? Maar al dat gehengel naar geslaagd en perfect in de ogen van anderen zijn is gewoon een manier van converseren. Meer niet.
Natuurlijk komen de meeste mensen dolgraag heel positief bij anderen in beeld maar de ontwerpster wist net als u en ik dat mensen in de dagelijkse realiteit volop vervelende momenten en situaties moeten doorstaan. We worden vaak teleurgesteld maar gaan uiteindelijk doorgaans dapper door. Of ook minder dapper en soms met een al dan niet terecht donker gevoel over onszelf dat we buitengesloten zijn of worden.
De ontwerpster bedacht dat eenzaamheid verbonden moet worden met veel verschillende meer beschrijvende woorden. Zij verbond eenzaamheid met sneeuw. Krakende eenzaamheid, ijskoude eenzaamheid, smeltende eenzaamheid, eenzaamheid die je kan bedelven...
Er bedachten allerlei mensen hun eigen varianten. Zo vond ik heel treffend en herkenbaar: schoolplein-eenzaamheid. Aangezien ik het een mooie uitzending vond bedacht ik ook wat varianten. Heel herkenbaar is verjaardags-eenzaamheid toch?
Of Kerst-eenzaamheid (breek me de bek niet open hoor ik meteen van verschillende kanten) of het gevoel bij een reünie met oude klasgenoten. Je kunt ook eenzaamheid ervaren als anderen je uitsluiten omdat je van een andere culturele achtergrond komt of erg onhandig bent etc.
Toch is het bevrijdend als je je eenzaamheid in een categorie kunt onderbrengen want er zijn wel meer mensen die in die bepaalde eenzaamheidscategorie van op-een-bepaalde-manier-anders-zijn kunnen worden ondergebracht. En je bent in feite niet eenzaam meer dan. Je zou eenzaamheid binnen de buurt waar je woont kunnen kennen. Dat zal je heus wel niet alleen meemaken bijvoorbeeld. Heel erg zijn eenzame gevoelens rond onbegrijplijke ziektes en verlies van geliefden.
Of buitengesloten worden door iemand waar je van houdt... Of een smadelijke bejegening van anderen terwijl je juist zo hard je best hebt gedaan. Ze zijn er nog steeds: mensen die zo leuk tegen je kunnen zeggen: Wat zie jij er slecht uit vandaag... O ja? Dat is even een steek onder de gordel. Het enige antwoord is een mep terug geven. En poeslief antwoorden: Maar ik bén ook slecht... Het was fantastisch om dat te kunnen zeggen. Ik verzeker u dat het ook zeer doeltreffend werkt.
Soms kun je door eenzaamheid een heel aparte kracht ontwikkelen.