Naar de Panic room
Zojuist weer wat mooi 12” vinyl aangekocht: George Michael met Careless Whisper! Ik heb al een paar liefhebbers gevonden in Australië. Dus snel online gezet, zodat de veiling kan beginnen.
Toen ik naar de supermarkt wilde zag ik mijn buurman weer eens één van zijn langlopende projecten net voor mijn deur zetten: een Volvo 480 met schade rondom en nogal veel roest. Ik vroeg mij af hoelang dit gevaarte nu weer mijn uitzicht zou belemmeren. Sluipend probeerde ik langs hem weg te komen om een vervelende discussie te ontlopen. Helaas zag hij mij: ”Heb je al een behoorlijke baan of verdien je je geld nog steeds met platen? Je vader zou zich rot schamen!”
Ik voelde me al bezwaard om naar de supermarkt te gaan, krijg ik dat gejengel ook nog. En wat doe je als je je bezwaard voelt om je dagelijkse boodschappen te doen. Je pakt je kleinste rugzak en gaat op de fiets om het predicaat hamsteraar te vermijden.
Daar aangekomen bij de supermarkt stond mijn dakloze vriend op zijn vaste stekkie. Hij nam juist met een vriendelijke glimlach een zak met broodjes aan van een aardige dame. Eén van zijn beste klanten net zoals ik. Vanaf anderhalve meter mikte ik mijn donatie in een nieuwe hele grote hoed door hem op een opvouw kruk geplaatst. Mijn vriend zei: ”Moeilijke tijden ook om contact te houden, als je op straat leeft."
Ik knikte richting de hoed: "Mooi ding, speciaal voor de gelegenheid?"
"Ja, Coronaatje proof, gekregen van een kennis met een vintage winkel." Ik vermoedde dat zijn kennis verheugd de vrijheid had geschonken aan een langdurige winkeldochter maar ik zei: "Heel praktisch!” Daarop laveerde ik snel iedereen ontwijkend op 1.5m door de supermarkt. Buiten gekomen zag ik hem somber op zijn mobiel kijken. Hij zei: “Ik maak mij bezorgd over mijn goede vriend Oleg.”
Hij had wel eens eerder verteld over een jeugdvriend die nogal vermogend scheen te zijn. “Oleg komt niet meer boven water; hij zit vast in zijn panic-room. Ach ... U weet wel, Oleg moet altijd op zijn hoede zijn, nadat hij geen smeergeld wilde betalen. Hij heeft toen de benen genomen naar ons veilige land, maar in deze Corona tijd vertrouwt hij nagenoeg niemand meer.”
Ik wist dat Olegs huis ergens in de Veluwse bossen lag en mijn dakloze vriend soms een beetje van zijn vrijheid opgaf en daar een tijdje verbleef. “Vanwege de dreiging heeft Oleg een kelder ingericht waar niemand binnen kan komen en hij volkomen veilig is. Onlangs zijn weer een paar agenten van vreemde mogendheden over zijn buitenhek geklommen, maar ze werden betrapt door een schril alarm waarna ze geschrokken de benen namen. Dat was één van zijn vele veiligheidsmaatregelen.”
Ik zei: "Ik kan mij voorstellen dat je ongerust bent, maar de Corona-crisis duurt niet eeuwig. Misschien heeft hij in de kelder geen mobiel maar een vaste telefoon. Probeer zo’n nummer eens!”
"Goed idee. Daar ga ik achteraan!' Ik nam afscheid en dacht al fietsend dat veel van die die zogenaamde ouderwetse apparaten en mediums toch maar niet te verslaan zijn, Dat merk je nu weer in tijden van crisis.,.. " Thuisgekomen zag ik mijn buurman besmeurd met roest en olie driftig aan zijn vieze auto werken en dacht toen wel:... maar van sommige zaken kunnen mensen beter op tijd afscheid nemen.
Daarna was ik benieuwd of de veiling al wat deed en zag meteen dat er al geboden was op Careless Whisper. Nu de sportschool gesloten is, ga ik zelf zo maar wat oefeningen doen.Gelukkig, heb ik altijd nog wat gewichten thuis.
AUTEUR: PETER VAN BERKUM
ILLUSTRATIE: IVOR RAY