Phia Baruch: Kleine-meisjes-protest
In de grote winkel aan de drukke straat was het op dat moment tamelijk stil. Ik stond tussen grote witte vakken vol keurige stapeltjes kleding. Nog in de kleuren van deze zomer maar gretig wachtend op de weg naar de kassa. In het smalle wandelpad naast me begon de afdeling kindermode. Daar tuurde een lange blonde vrouw met een wandelwagentje gespannen in één van de vakken. Er hoorde een klein meisje bij met donker haar en opvallende bruine ogen wat op een dwingende manier mijn aandacht probeerde te trekken.
Ze pakte daarvoor uit één van de vakken op een uitnodigende manier een paar hele kleine vilten babyschoentjes en hield mij die dan lachend voor met een verleidelijke blik en een uitnodigend gebaar waarna ze de kleine schoentjes veelbetekenend naar mij kijkend weer terugzette. Het was alsof ze herhaaldelijk een toneelstukje opvoerde. Ze keek daarbij gemaakt ondeugend. De moeder zag mij glimlachen en keek vermoeid op. Het kind herhaalde het verleidelijk aanbieden van de petieterige babyschoentjes die ze weer terug plaatste nog een paar keer.
Het was een beeldschoon klein meisje ... Ik glimlachte vertederd en zei tegen de moeder: "Ze is heel bijdehand. Ze zal het later op school vast goed doen." De moeder knikte moedeloos. "Dat wordt wel vaker gezegd,"zei ze matig geïnteresseerd. "Ze is ook heel sociaal..." Het was alsof die gedachte haar troost bood. "Heel sociaal."
Toch voelde ik dat het haar bijna te veel was om te reageren. "Een schatje,'zei ik troostend. "Omdat u een mondkapje op hebt is het niet goed te zien of ze uiterlijk op u lijkt natuurlijk..." De moeder deed het kapje even naar beneden en zei toen: "Ze zéggen wel dat ze op mij lijkt..."
"Even kijken... Ze lijkt veel op u maar u heeft blauwe ogen ... " Ze deed haar mondkapje weer omhoog en zei: "Ze is heel sociaal net als mijn man." Ze keek nadenkend voor zich uit. "Heel sociaal. " Ik zag hem vóór me. Haar knappe jonge sociale man die overal waar ze kwamen zichzelf voluit op de markt gooide en het middelpunt van het gezelschap werd terwijl zij toch in het begin van hun relatie ook al die verrukkelijke momenten gekend had. Waarom waren die nu compleet verdwenen? ...
Ze wist dat ik haar ongezegd meteen begreep.
"Maar ja... Zo is het leven...," zei ze en keerde het wandelwagentje richting uitgang. "Uw gevoel zorgt dus voor de basis van uw relatie," reageerde ik. "De basis?" vroeg ze niet begrijpend.
"Ja. U bent zelf stabiel in uw relatie."
Daardoor voelde ze zich wat meer zichzelf worden. Kennelijk had ze toch wel een bepaalde kwaliteit alhoewel ze tegenwoordig zo vaak onnadenkend weggezet was. Gestald in het moederschap. Ze was toch niet helemáál opeens de mindere van al die vrouwen die hij tegenwoordig in gezelschap altijd zoveel leuker scheen te vinden... En al die gasten die hem zo aantrekkelijk vonden terwijl zij er een beetje afgedaan bij zat. Ze bezat wel degelijk een aandeel in die soms niet zichtbare relatie."
Ik kon het me helemaal voorstellen hoe vermoeiend uitjes naar kennissen voor haar zouden zijn. Het sociale kleine meisje heeft dat mij met haar spelletje laten zien. Ze zag hoeveel last haar moeder van het gedrag van pappa heeft. Dit was dat type echtgenoot dat er op staat naar buiten toe steeds de hoofdrol te hebben. Het zou steeds moeilijker worden voor haar moeder en er zullen op den duur andere relaties volgen.
Thuisgekomen heb ik mijn Best Friend aan de foon. Hij neemt het intermezzo kalmer op. "Soms gaan mensen nu eenmaal op een andere manier achter de muziek aan. Dat kind heeft een oude ziel denk je niet? Ze ziet wat de ouders meemaken maar kan er uiteindelijk niets aan veranderen. "
Ik zucht even. "Ze was nog zo klein..." Hij fantaseert: "Misschien krijgt ze mettertijd wel een hondje van haar ouders of een hamster of een paar vissen om voor te zorgen... Of een mooie pop... "
Nu wordt er bij hem aangebeld. "Wacht even ... Ja. Daar komt de bezorger. Ik heb eten besteld. Het is vast weer heerlijk. "
Er klinken stappen en vrolijke stemmen en het geluid van knisperende verpakkingen. "Eet smakelijk dan."
"Jij ook straks natuurlijk. "
FOTO: ANTIEKE POP TENTOONGESTELD IN DE HALLEN IN AMSTERDAM