Phia Baruch: de hond aan zijn voeten
Bijna breekt de winter aan maar vandaag is het is het zo mooi op deze gracht midden in de hoofdstad. Iedereen zit zeker binnen te lunchen of het komt door corona maar het is hier even zo ongelooflijk heerlijk stil. Geen fietsen of auto's. Hier zijn ook geen dure patricierswoningen maar de bekende binnenstadshuizen met portieken, trappen en drie verdiepingen.
In de smalle voortuintjes van sommige huizen bloeien nog volop asters en rozen. En de zon glinstert op een woonboot in de gracht met als ingang een grote groene poort versierd met klimop. Even heb ik het gelukkig makende gevoel of ik me bevind in een sprookjesdecor.
Als ik verder loop zie ik om de hoek een lange jongeman met een grijze ijsmuts in de deuropening staan die een middelgrote gevlekte bruinzwarte hond aan de lijn houdt. Het beest staat met gespannen poten vol tegenzin naast hem en begint heel hard tegen me te blaffen.
"Wat is er met die hond aan de hand?" vraag ik verbaasd. Hij antwoordt in het Engels dat de hond niet uitgelaten wil worden. De hond staat inderdaad hard aan de lijn te trekken en kijkt mij woest blaffend aan. "Niet uitgelaten worden?" ... "Heeft uw hond iets heel ergs meegemaakt ergens?" De man kijkt rustig naar de woedende hond naast hem. "Nee hoor. Hij heeft er alleen last van als hij wordt uitgelaten... " Ik kijk de man twijfelend aan. Hij heeft grote grijze ogen met een gelaten blik die ik niet helemaal kan thuis brengen. En ik begrijp ook helemaal niet dat hij zo bijna liefdevol op het opgefokte wezen aan zijn voeten neerkijkt.
"Hij woont al drie jaar bij ons. Hij komt uit een kennel en is heel goed met andere honden," zegt hij door het geblaf heen. "Thuis is hij heel lief maar hij wil niet naar buiten."
Nu hoor ik wat klikklakken op de trap en daalt zijn vriendin op haar kunststof sandalen de hoge trap af. Ze is jong, heeft bruin haar in een kort staartje naar achteren en heeft een klein doosje in haar hand. Ze draagt geen tas. Het is zo'n opgewekt type wat weinig vraagt maar haar zal niets te veel zijn. Een echte aanpakster. Klikklak, klos klos...
Toch vreemd: een vrouw zonder tas. Maar misschien heeft ze de sleutels etc. gewoon in haar zak. Of anders heeft hij die wel. Ze gaan geen boodschappen doen ook want waarschijnlijk is het uitlaten van de hond een hele operatie die het stel kennelijk toegewijd op vaste tijden op zich heeft genomen.
Ik snap het toch niet helemaal allemaal hier. Terwijl de hond nog steeds in een razende woedeaanval met zijn geblaf de hoofdrol heeft knik ik dan bij wijze van afscheid zo vriendelijk mogelijk en loop verder. Maar in een laatste blik de situatie overziend zag ik dat er onder de ijsmuts van de man een lok grijs haar naar beneden piekte. Hij was dus helemaal niet zo jong. Zij wel. En in dat doosje in haar hand heeft zij vast wat hondenkoekjes gestopt om de kleine razende rakker toch zijn noodzakelijke trip te laten maken.
Later toen ik thuis was dacht ik dat de hond misschien toch wel ergens doodsbang door was geworden maar hij zou ook op een bepaalde manier gestoord kunnen zijn. Toevallig zag ik op tv een oude serie van Cesar Millan The Dog Whisperer. Hij liet zien hoe allerlei goed bedoelende echtparen ongelooflijk veel last hadden van hun agressieve of wispelturige hond.
Ik kon er niet alles precies van verstaan maar het werd wel duidelijk dat veel honden net als wij mensen uiteenlopende karakters hebben die hun baas en bazin er toe noodzaken zeer duidelijk de leiding te nemen. Bij veel van de eigenaren maakte de hond te veel de dienst uit omdat ze de hond geen grenzen aangaven. Ze waren te lief of te onzeker tegen de hond. Cesar Millan gaf de eigenaren nieuwe gedragsregels op waardoor de hond beter begreep wat er van hem verwacht werd. En de hond paste zich daarbij dan graag aan.
Ik dacht aan het stel op de gracht. Misschien kwamen ze uit het buitenland hier wonen en hebben ze het nodige meegemaakt. In onze stad zijn ze tot rust gekomen en hebben ze het goed. De hond voelt dat heel goed aan. Het weerspiegelt zijn eigen onrust. Maar ze begrijpen hem maar al te goed. Dat maakt ook dat ze zoveel voor hem over hebben al zou een bezoekje van Cesar Millan - de hondenfluisteraar - er vast toch ook wel iets aan kunnen verbeteren.