Phia Baruch: Het Incident
We zijn in het unieke hotspot bar-restaurant waar een klein gezelschap vrienden elkaar eindelijk weer ontmoet. Veel hout aan muren en van tafeltjes en kleine trappetjes naar andere zalen. Tussen de verschillende begroetingen door klinkt het rustige gekletter van glazen bij de bar. Het is vroeg in de breekbare zomeravond.
De vrienden zijn eindelijk aangeschoven en iedereen probeert een drankje te bestellen. Rond mij klinkt de openings-conversatie van alle tijden: het parkeer-momentje. Lachend en opgelucht tegen elkaar: "Waar heb jij de auto geparkeerd?..." Half instemmend :" Ja. Bedoel je bij die bocht net daarvoor? Je kunt ook in die straat daarnaast? Wist je dat?"
Toevallig heeft iemand dan in die omgeving altijd vaker of beter geparkeerd. "Het gaat er om of er nog plaats is maar ik rij altijd een stukje terug. Daar vind je ook vaak nog een plek al is het soms een beetje krap... Het kan nét maar wel kantje boord. " Er worden kansen en bedoelingen weerlegd. "Ik neem altijd de korte route vanuit die straat achterlangs en dan hoef je niet zo ver om je auto straks terug te vinden..." Het is een vertrouwd thema.
Aangezien ik de enige géén auto-buitenstaander ben weet ik hoe enthousiast en hulpvaardig de parkeer-info wordt gedeeld. Het is nu eenmaal een kansspel en iedereen is los van elkaar gearriveerd. Daarna zie ik die vrolijke twinkeling in hun ogen verschijnen. Nu proberen ze de spanning van een drukke dag van zich af te schudden.
Natuurlijk heeft Elza - een uitgesproken persoonlijkheid - weer haar provocerende commentaar klaar. Zo is zij. Ze is de geliefde van Hunter die alles altijd kalm over zich heen laat gaan. Hij heeft hier eindelijk de kans zijn oude studiegenoot Jan weer eens te spreken. Elza zegt: "Als we dadelijk aan tafel gaan gaat het er wel om dat het eten duurzaam is bereid. "Ik hoorde dat er hier veel vegan op het menu staat maar ik weet natuurlijk niet hoe het precies allemaal zit. Ik bedoel alle details ..."
Niemand reageert op wat zij zegt. Ik leef met haar mee en knik. "Het klimaat is voor mij nu eenmaal heel belangrijk," zegt ze weer en richt zich dan uitgebreider speciaal tegen mij. Ik voel wel een verbondenheid met haar maar niet zo dat ik het klimaat als mijn favoriete onderwerp beschouw. "Neem je iets van de kaart?"vraag ik. "Ze komen ook nog straks met het menu van de dag en daar zit altijd iets bijzonders bij."
Nu schalt totaal onverwacht de luide stem van Hunter onze richting uit. "Jammer voor jullie maar dat gevoel voor het klimaat zit niet in mij. Zet mij maar ergens neer en ik pas me overal wel aan. Ik heb nu eenmaal niet die softie-inzichten zoals jij en Elza. ... Daarom zal ik vandaag een lekkere biefstuk bestellen..." Deze mededeling komt over als een complete ontploffing...
Elza vindt het verschrikkelijk. Ze moet bijna huilen. Iemand uit het groepje schraapt zijn keel maar niemand van de anderen zegt even iets. ik zie dat Jan probeert zijn lachen in te houden. "Het zijn allemaal fasen in onze manier van doen," merkt een andere vriend op en geeft diplomatiek een schaaltje nootjes door.
"Het spijt me Elza," zegt Hunter. "Jij mag jezelf zijn maar ik heb dat recht ook." Dan probeert hij of hij nog voor iemand een drankje kan bestellen. Ik vraag me stilzwijgend af of hij soms bij die bekende groep Mencavers zit die de rechten van mannen willen up-graden?
Elza probeert moedig haar gevoel weg te drukken. Ze wil niet zielig doen en probeert haar avondje uit niet door anti-veganistische stress te laten bederven.
"De realiteit is soms ingewikkelder dan je denkt... Hunter is er nog niet klaar voor,"zegt ze tegen mij. Ze voelt zich in de steek gelaten. Ik voel mij bij haar betrokken maar ik begrijp Hunter wel. Ik bedwing de neiging om tegen haar te zeggen dat alle mannen soms eikels zijn.
Gelukkig is de tafel vrij en komen er menukaarten voor de dag. Hunter gaat nu ook nog volkomen op zijn gemak naast Elza aan tafel zitten. Ze houden van elkaar maar zijn zo totaal anders. In principe zijn ze allebei mensen van uitersten maar willen ze allebei alles alleen op hun eigen manier doen. De menukaarten worden uitgebreid bestudeerd.
Iedereen heeft zonder veel over en weer gepraat een eigen keuze gemaakt. De wel iets te demonstratieve biefstuk-keuze komt niet ter sprake. Alleen Jan moet zich zo hoognodig weer aansluiten bij Hunters keuze voor het biefstukmenu. Elza en ik doen of we het niet horen.
"Hunter is er nog niet klaar voor," zegt Elza. Ik voel me in een dilemma opgesloten want Hunter had voor deze avond best iets anders kunnen kiezen in plaats zo prominent voor de biefstuk te gaan...
Aan de andere kant is het toch het toppunt als mensen andere mensen gaan voorschrijven wat ze moeten eten... Daar voel ik helemaal niets voor. "Laten we er een leuke avond van maken," zeg ik tegen Elza en schenk haar nog een flinke bel wijn in."Weet je ook dat je hier de aller-heerlijkste Dame Blanche van de wereld kunt bestellen?"