Phia Baruch: Hoe wás het toen
Ieder jaar vragen vooral jonge mensen mij over mijn verleden te vertellen want ik ben van voor de Tweede Wereldoorlog. Gossie... Dat wil ik best doen lieve mensen. Het is fijn dat nieuwe generaties en vooral jongeren met mij mee willen denken om zichzelf in een latere tijd alvast een beetje te kunnen projecteren als iemand die zich OOK tijdens het oud zijn heel fijn voelt. Om dan daardoor te kunnen weten hoe goed dat ook voor jouzelf later kan zijn.
Een bevriende en oudere fotograaf zegt daarover altijd op deze redactie: Zolang je iemand hebt die van je houdt ben je nooit echt oud. Dat vind ik grappig. Maar doordat ik vorig jaar al een groot artikel daarover heb gemaakt plaatsen wij dit vroegere artikel juist voor onze nieuwe bezoekers opnieuw. Hier ging ons Kerstartikel toen over...
Er zijn van die DAGEN... Voor heel veel mensen treedt er rond en gedurende de feestdagen een soort stress op. Iedereen heeft het gevoel dat er ergens afscheid van moet worden genomen en daarvoor moet nogal wat in orde worden gemaakt. Er zijn De Herinneringen aan de mooie gebeurtenissen aan wat gebeurde duizenden jaren geleden en er is de grens waar wij overheen moeten stappen naar de nieuwe toekomst in het volgend jaar. Ik hang in een grote leunstoel en verspil mijn kostbare tijd in de ochtend wanneer je Belangrijke Dingen zou kunnen doen door naar de televisie te staren. Het is geen dag voor spanning en avontuur en te vroeg om mee te dansen met het einde van serious request.
Al zappend kom ik bijhet tv-programma Ronde Venen terecht en mijn hart wordt verwarmd door de manier waarop een klein ensemble van dames en hun toegewijde muzikale begeleiders de mooiste Kerstliedjes laten horen. Ze staan in kerken en bij kerststalletjes en natuurlijk wordt er een nachtelijke tour langs verlichte straten en havens gemaakt. De hele regio komt voorbij met lichtslingers langs gevels en rond bomen. Er komen zelfs vroegere heerlijke schaatstaferelen uit Monnikendam. Volendam en Marken langs.
All you need ... etc. verbeeld ik me het... of klinken the voices van die dames weer net als vroeger toen ik als oorlogskind uit Amsterdam in de kerk op Ameland betoverd werd door de mooi versierde kerstboom en al die mensen die zo blij keken... Ik had nog nooit een kerstfeest meegemaakt en begreep niets van wat er om mij heen gebeurde...
Het waren de oorlogsjaren waarin de ramen van de huizen op het eiland met zwart papier verduisterd waren om het dorp tegen bombardementen van overvliegende Duitse vijanden te beschermen. Huiskamers werden binnen verlicht door een flakkerende petroleumlamp en bij de kachel werd vaak een fles met melk heen en weer geschud. Het zogenaamde karnen om op die manier de roomboter van de karnemelk te scheiden. Er was weinig te eten want ook de boeren moesten hun oogsten inleveren.
Het was een tijd van veel wassen bij de pomp en sokken stoppen en wollen truien uithalen om er iets nieuws van te maken. Je kon toen niets kopen en de mensen in de dorpen leefden van beperkte noodrantsoenen via etensbonnen.
Er was een groep oudere Duitse soldaten in de Doopsgezinde pastorie ingekwartierd vlak naast de grote boerderij waar ik werd opgenomen maar ik voelde me toch veilig tussen de Amelanders want de oorlog was voor deze soldaten ook een grote verschrikking waar ze doodongelukkig in terecht gekomen waren.
Er zijn veel oude herinneringen die weer bij mij bovenkomen door een artikel in het Kerstnummer van De Amelander 2020 geschreven door Joke Mosterman over hoe 75 jaar geleden door de eilandbewoners hongerige kinderen uit de stad werden opgenomen. Het verhaal geeft weer een inkijkje in de tijd van toen zolang er nog mensen leven die het zelf hebben meegemaakt en daarover hun eigen verhaal kunnen vertellen.
Zelf kom ik uit een hele grote joodse familie waarvan meer dan 83 leden nooit meer terug zouden komen nadat zij werden weggevoerd. Zij die het allemaal wel overleefden - enkelen - droegen een zware last mee die op zeer uiteenlopende manieren door diegenen in hun latere leven moest worden verwerkt.
Er zullen ook nu heel wat kinderen en jongeren weer op onze aarde rondlopen die hun woonplaats moesten verlaten en vluchtten. Jongeren die ook zelfs blij mogen zijn dat ze het wel overleefden en daarna hun maaltijden aan de tafels van anderen hebben kunnen delen.
Als je jong bent kun je heel veel doorstaan waar je later op een andere manier naar terugkijkt. Er kwam niemand voor mij terug na de oorlog en ik mocht langer op Ameland blijven maar ik had een zekere veerkracht verworven door de zilte zeelucht, de wijde stranden en de kracht van de eilanders in hun houding in het dagelijks leven hun ingegeven door hun geloof. Het waren mensen die deden wat er gedaan moest worden.
Ik heb gelukkig later vaak met andere mensen kennis gemaakt met verschillende andere geloven van dezelfde statuur. Zij zitten op dezelfde vibratie. Missschien verschillen hun levensregels wel wat maar hun hart verschilt niet van dat hart van jou. Dat is iets wat je weet.
Er is voor iedereen nu bijna weer een jaar voorbij.Daar gáát 2020. Iedereen weet ook dat er een onzichtbare wereld bestaat. Een geestelijke wereld waar we vandaan komen en weer naar toe reizen na afloop van ons leven.
Soms vergis je je gedurende je levenspad maar met kerst voel je duidelijker dan ooit dat er altijd weer nieuwe lichtpunten zullen verschijnen. Dat kan doordat je jezelf moet veranderen of tegenvallers moet accepteren om anders verder te gaan. Maar vooral ook door alles niet te zwaar op te nemen want wie in duisternis blijft wandelen mist helaas het Licht.
(Artikel is herplaatst )
NOG EVEN TERUGKIJKEN NAAR DE KERST VAN VORIG JAAR VOOR DEGENEN DIE STEEDS MEER WILLEN WETEN OVER HERINNERINGEN AAN VROEGERE TIJDEN EN DAAR VRAGEN OVER STELLEN ... VANUIT HETZELFDE PERSPECTIEF
WANT HET JAAR 2021 DAARNA VIEL NIET MEE MAAR OOK NU OP WEG NAAR 2022 ZIJN ER VOOR IEDER DIE DIT WENST DE ENGELEN DIE ONS BEGELEIDEN EN WE NODIG HEBBEN OM ONSZELF TE KUNNEN ZIJN...