Even Er Tussendoor: Herinnering aan de Kantinetafel 🌸
Af en toe kwam ik graag in het grote bedrijfsrestaurant, waar ik lunchte met een vriendin die daar werkte. Het was er licht en prettig. Ruim ingericht en welverzorgd. Met een bloemetje in een vaasje op tafel.
Het werd een vast ritueel, een rustpunt voor twee vrouwen hard werkend midden in een mannenwereld. We praatten en lachten, met om ons heen het geroezemoes en het getinkel van servies en het gezoem van de koffiemachine.
We zaten altijd aan dezelfde tafel. Ik weet niet waarom.
Aan de overkant roerde een man zijn koffie. Hij was baas van een rubriek waar veel mensen voor werkten. Terwijl hij zogenaamd wegkeek, luisterde hij toch mee. Met blikken die deden alsof ze niets zagen en toch alles wilden opvangen.
Maar er werd nauwelijks op hem gelet, want men was kennelijk gewend aan zijn controlerende blik. Bovendien was het altijd druk rond deze tijd: sommige mensen namen de tijd , anderen haastten zich alweer snel terug naar hun werk.
En dan was er die andere vrouw. Vaalblond, alsof ze het altijd koud had. Ze had een iets betere positie en omringde zich vaak met jongeren die ze opleidde.
Ze zag alles. Het was niet onmogelijk dat ze de mindere feitjes die ze opmerkte, ergens noteerde en doorgaf aan de directie. Niemand scheen het precies te weten.
Onlangs was er iemand ontslagen en het bleef een mysterie waarom. Het proces was buiten ieders zicht verlopen. Maar zij was wel steeds betrokken bij de lange gesprekken daaraan voorafgaand.
Tussen het gekletter van bestek en schuivende stoelen voelde je haar aanwezigheid, stil en scherp.
Sommigen fluisterden zelfs dat ze afspraakjes regelde in hogere regionen – bedzaken nog wel. Niemand wist of het waar was, maar je bleef op je hoede zodra zij in de buurt was.
MISSCHIEN WAREN HET ALLEEN MAAR RODDELS MAAR ZE MAAKTEN DAT DE LUNCH NOOIT SAAI WAS.