EVEN ER TUSSENDOOR: Een modeprent in beweging 🟢🥒
Het had iets van een stripscène. Een snikhete zomerdag, en ik liep met een opgevouwen jasje in mijn boodschappentas door de drukke Kinkerstraat in Amsterdam. Zojuist had ik mijn nieuwe pasfoto’s laten maken — van die akelige, officiële foto’s die de gemeente eist voor je paspoort of ID-kaart.
De fotograaf was trouwens alleraardigst. Ondanks de lange rij wachtenden in de drukbezochte Primera deed hij zonder mopperen een tweede poging. Je mag immers niet lachen op zo’n foto, je haar moet strak achter je oren, en er mag niets over je voorhoofd vallen. Mijn rode haar trok zich daar echter niets van aan en stond recht overeind, midden op mijn hoofd. Iedereen kon zien: deze foto zou zelfs bij de meegaandste ambtenaar argwaan wekken.
Zoals gezegd: het was warm. Hitteplakkend warm. De meeste mensen hadden haast, maar de rij keek toch met medeleven toe hoe de fotograaf me een ronde spiegel aanreikte. Ik kreeg mijn haar nog enigszins in model. Hij zei: “Bewaar het kassabonnetje. Als de gemeente de foto afkeurt en u komt binnen drie maanden terug, dan maken we gratis een nieuwe.” Dat vond ik zo attent dat ik meteen maar een paar extra blocnotes uit het rek pakte.
Buiten sloeg de hitte als een deken op me neer. Iedereen leek tegelijk op dit tijdstip en op deze plek te willen shoppen. Vrouwen met vastberaden gezichten, kinderwagens, kinderen en soms een hondje vulden het trottoir. Maar zelfs zij moesten wijken voor een jong stel dat daar liep als een wandelende muur van wit kant en zwarte glans.
Ze namen samen het hele trottoir in beslag. Mensen wrongen zich in bochten of waagden zich met gevaar voor eigen leven leven op de rijweg. Ik zag meteen: dit had geen zin. Dus besloot ik achter hen aan te schuifelen, tot ik bij de Action zou zijn. Dan kon ik daar snel naar binnen glippen.
Hij liep in het zwart, zijn jasje losjes over de schouders zoals in modebladen, een goudkleurig horloge breed blinkend om zijn pols. Zij — zó zwanger dat het leek alsof de intocht elk moment kon beginnen — droeg een lange witte jurk vol verdiepingen, met kant langs alle randen. Haar ronde buik rustte bijna op zijn schouder. Samen vormden ze een bastion van zelfvertrouwen.
Ze liepen traag, alsof de wereld vanzelf opzij zou gaan. En dat deed die ook. Mensen weken uit, maakten omwegen. Maar bij de Action hielden zij stil. Het werd een kantelmoment. Ik wachtte even voor ik hen zou volgen.
Een oude meneer kwam naast me staan. We observeerden samen de situatie. Ik zei: “Ze doet alsof ze op sterven na dood is, maar het is precies andersom...”
Hij knikte en zei: “Ja... als ik zoiets zie, denk ik altijd: was ik zelf maar zwanger.” Zo’n moment is dat — waarin je even nadenkt over alles.
Waarschijnlijk zouden ze na het winkelen naar huis gaan. Hij zou haar op de bank laten rusten, veilig in haar Netflix-positie. Misschien riep ze hem nog na: “Vergeet de augurken niet! En niet die met gluten...!” (Zitten er eigenlijk gluten in augurken?)
Of: “Neem wel die zeep mee zonder citroenzuur, je weet dat ik daar niet tegen kan!”
Maar hij zou de deur uit stappen. Hij had ook zíjn ruimte nodig. Hij was tenslotte niet voor niets met die coltrui etc. zo stijlvol in het zwart gekleed.
En ik? Ik kon alleen maar denken: sommige mensen geloven echt dat ze een film zijn — terwijl we allemaal gewoon ons winkelmandje pakken.