Phia Baruch: IN de kast en UIT de kast.
Vanaf het enorme tv-scherm klinken bulderende stemmen over een gecompliceerde relatie die bepaald niet 'cool' kan worden genoemd tussen drie mensen. Aangezien ik een beetje gek word van al het wookietookie-gedoe en de klimaat-overdrijvers zie ik kippenvel op mijn armen verschijnen. Aangezien uit mijn door de regen geteisterde tuinhuisje een verzameling goed bewaarde documenten en boeken om mij heen gestapeld liggen, zoek ik even een soort houvast bij die bewijzen van een heel andere tijd uit een veel minder lomp verleden.
Deze teruggevonden tekening zegt dat er ook toen al ongetemperd verdriet werd gevoeld, wat door creatieve artiesten onbaatzuchtig werd weergegeven. De meeste mensen kennen de dramatische tekeningen van Picasso wel. Of het beeld van Zadkine van 'De Verwoeste Stad' in Rotterdam. Kunstenaars laten door hun werk vaak gevoelens zien die anders verborgen blijven of vergeten zouden worden.
Vroeger en ook nu leden mensen uit alle landen en van alle leeftijden ook wel eens aan een gebroken hart of was er een andere reden die hen diep ongelukkig maakte. En soms gebeurde het om minder duidelijke redenen dat iemand zonder een directe verklaring zich heel eenzaam en ongelukkig voelde. Soms wisten mensen dat wel van elkaar en werd er ook over gesproken. Dat kon leiden tot een manier voor anderen om iemand te helpen. Veel mensen werkten ook toen al in de hulpverlening. Uit die tijd ergens ver terug in de vorige eeuw herinner ik mij de vaak gehanteerde uitspraak: "Dit zijn geen problemen maar uitdagingen."
Een heel positieve oneliner die mensen-van-nu met problemen irriteert. Vorige week hoorde ik weer iemand over euthanasie spreken vanwege al zijn problemen en vandaag wilde iemand van mij weten "waar dat rare gevoel van haar toch vandaan kwam of zij (lekker jong ding) 'met het leven klaar was'?
Tot overmaat van ramp hoorde ik 's avonds bij de nieuwsberichten van een vereniging met 330.000 leden die een rechterlijke uitspraak willen om zelf via het middel X, indien men dat nodig acht, aan zelfdoding te kunnen doen. Zij hebben allemaal het recht zich op die manier uit te spreken, maar het komt bij andersdenkenden over als een schreeuw om hulp. En soms een schreeuw om aandacht uit angst dat anders niemand naar hen luistert.
Natuurlijk begrijpt de tot nu toe zwijgende andersdenkende meerderheid dat men in uitzonderlijke omstandigheden zoals ondraaglijk lijden het leven vaarwel wil zeggen. Maar het gaat om een heel andere gevaarlijke trend die door mensen als drukmiddel wordt ingezet uit heel andere motieven.
Misschien komt het grotendeels door de voortdurende reclame om ons heen over een onechte tv-wereld of gekunstelde digitale sfeer. Daarin zie je lachende of gelukkige en strijdbare types op een voorbeeldachtige manier ronddarren.
Toch zijn er ook nu nog altijd veel 'zogenaamd heel gewone' mensen die anderen graag op allerlei manieren, al dan niet professioneel, de nodige steun willen verlenen en daar ook dag en nacht mee bezig zijn. Zij kunnen soms iemand bijvoorbeeld bereiken door kunst en muziek die hen op andere gedachten brengt. En door sport, want bij sport leer je te accepteren dat je met winst maar ook met verlies moet kunnen dealen. En dan weer doorspelen.
Vroeger waren het misschien in de ogen van het hippe volk van nu wel allemaal softies, maar er waren ook trucs om iemand te leren tijdens de bokswedstrijd in het leven na een knock out weer op te staan.
Zoals: iedere dag 3 dingen opschrijven waar je het universum dankbaar voor bent. Weet je die niet? O nee?
Wat dacht je van: een maaltijd die je kreeg... Van een mooie plant die je zag... Voor de zon in je gezicht... Dat je zelf koffie kon zetten... Sommige mensen komen nooit uit hun stoel maar wat goed dat jij vrij buiten kunt lopen... Een bijzonder iemand tegenkwam en misschien een spannend boek las...
Dankbaar zijn voor alles wat je wel hebt en daarmee doorgaan tot de dag waarop je je eindelijk weer goed voelt.