De Trappers over de grens – als het leven toneel wordt - deel 2-
En zo gebeurde het dan dat er onlangs een delegatie uit Arum per bus afreisde naar Amsterdam, naar de Baarsjesweg 250, het thuis van de Fietskoeriers. Stanley nodigde mij - Phia Baruch - ook uit om de cast, de muziek, de regie en de auteur en de onmisbare mensen van de techniek te ontmoeten.
Het was een ijskoude dag en ik liep in mijn winterjas naar binnen in een overvol kantoor maar het werd een warme ontvangst. Met koffie, heerlijke Friese slagroomtaart, een rondleiding, en zelfs onverwacht bezoek van Maciej.
Ik werd aangesproken op mijn rol in de documentaires, en moest hartelijk lachen toen bleek dat ik in het toneelstuk werd nagespeeld door een stoere, knappe Friese vrouw die die middag helaas ontbrak. Ik gaf mijn complimenten aan haar door. Er werden foto’s gemaakt, biertjes geschonken, en herinneringen gedeeld. Nu was ik eens niet als journaliste aanwezig bij de ontmoeting tussen de actieve fietsers uit Amsterdam en de creative Friezen maar iemand die 'nagespeeld werd op de bühne."
Reino Folkje Tolsma-Oosterbaan heeft onze redactie van die dag vandaag nog wat foto's gestuurd. Ontzettend leuk om daar nog eens naar terug te kijken.
Zij legt uit: "Net buiten ons dorp Arum (een klein plaatsje in de driehoek Harlingen, Franeker, Bolsward) bevindt zich een aangelegd bos waar wij 1x in de 3 jaar een “Iepenloftspul“ (theatervoorstelling in de buitenlucht) spelen." En zij vervolgt: "Stifting De Arumer Kat, de stichting die het openluchtspel organiseert, is altijd opzoek naar unieke stukken. Niet de voor de hand liggende musical- en toneelstukken, maar iets wat nog nooit is gedaan"
Tja ... Zij weet heel goed waar ze het over heeft. ik herken het ook.
Friezen zijn ondergetekende die in haar jeugd vele jaren op Ameland heeft gewoond zeer bekend. Friezen hoef je niets wijs te maken want dat lukt je niet. Vooral hun onverzettelijkheid met een eigen visie en de sociale manier waarop zij proberen warmte en goedheid via hun cultuur te verspreiden in plaats van mee te gaan in de negativiteit en kille zelfoverschatting van het moderne leven.
Ooit kwam ik in de Tweede Wereldoorlog als kind en onderduikster op het eiland Ameland terecht en werd daar gered. Ik mocht zelfs nog vele jaren later blijven omdat er niemand voor mij terugkwam. Nu maak ik zoveel jaren ouder weer een verscheurde wereld mee en zie dat er ondanks alles steeds weer mensen vol vertrouwen het geloof in een beter leven en een eerlijke wereld uitdragen.
Er werd mij verteld dat het gezelschap altijd dit type voorstellingen uitbrengt en over belangstelling niet te klagen heeft.
Soms overstijgt een verhaal zijn eigen straat of stad. Soms vindt het nieuwe grond, in een bos in Friesland. En dan blijkt: het leven is zó echt, dat het vanzelf toneel wordt.
BUITEN WAS HET IJSKOUD MAAR HET WERD EEN WARME ONTMOETING ...
NATUURLIJK MOEST IK HARTELIJK LACHEN TOEN IK OP DE FOTO VAN DE STIFTUNG DE ARUMER KAT OOK DEGENE ZAG DIE MIJ HAD NAGESPEELD ...