EVEN ER TUSSENDOOR Aflevering 5: De Haarband en de Hulde
De Vredestrein was gestopt in een klein beroemd stadje. Er was een hulde in voorbereiding, met vaandels, spandoeken, en muziek — officieel om 'de sportieve verbinding' te vieren. Maar iedereen wist dat het ergens anders om ging. Een week eerder had een kleine, arme voetbalclub de kampioen verslagen. Een wonderwedstrijd. Maar op de tribunes klonken die avond ook spreekkoren die de huid schroeiden.
Beledigingen, haatkreten — wie goed luisterde hoorde meer dan frustratie. En Rafaël, die op de verkeerde tribune zat, was herkend. Niemand wist precies wat hij deed. Sommigen zeiden dat hij had gezwegen, anderen dat hij iets had teruggeroepen. Het beeldmateriaal was vaag. Maar vaag genoeg om het niet te vergeten. Hoe kan een politiek leider zo vergeten wat bepaalde volgers van hem verwachten. Of was het iemand die daar zat en toevallig veel op hem leek zoals Schimmeldinges vertelde.
Tante V. wist meer. Natuurlijk. “Die bloemen komen van de verkeerde bloemist,” zei ze zacht, vlak achter Rafaël. “En de persmuskiet heeft de tape. Je weet wel, die jongen met z’n kin als een scherp mes.” Rafaël keek naar de vlaggen. Zijn handen trilden nauwelijks. Maar hij leek heel rustig. "ik kan nu niet reageren,"zei hij. "Ik heb straks een call."
De pers zat in het mediacompartiment van de trein. Journalist Goedhals keek bezorgd naar buiten, naar de menigte op het plein."Ze willen knokken." En Gé H. Gemeen lachte:"Die Rafaël kunnen we even goed aanpakken. Die is rijp voor een voorpagina. Kijk. Nog drie seconden zwijgen en hij barst.”
Ondertussen werden dozen en brieven afgeleverd bij de coupé van de grondwetten. Mensen hadden gehoord — of gedacht — dat er iets zou worden gedaan tegen het geschreeuw in stadions. Er was zelfs een kartonnen bakje met sierlijke letters: T.a.v. de Menswaardigheid bij Sportbeleving. Alles ging erin. Brieven. Spreuken. Sjaals. Tekeningetjes van kinderen. En niemand wist of het ook echt gelezen werd.
Toen liep Lyra het plein op. Daar ging ze. Ze droeg haar haarband — niemand wist dat daarin een klein papiertje zat, met één zin. Ze liep naar een verweerde piano aan de rand van het podium. Ging zitten.
Ze zei niets. En toen speelde ze. Het publiek keek en luisterde naar die sierlijke en dappere zangeres. Het werd stil want zij had hun volledig in haar macht.
Lyra zong een eenvoudig liedje, als van een kind. De tonen haperden soms, maar de melodie bleef zacht en zuiver. Het plein hield de adem in. Rafaël sloot zijn ogen.
De pers zweeg. Tante V. stak haar arm door die van iemand die daar ineens naast haar stond. De kou week.Een boksbeugel werd terug in een jaszak gestopt.