Het geheugen van bloemen door Şahika Çağlar
De natuur spreekt – zacht, maar standvastig. Wie goed kijkt, ziet in een bloem een herinnering: aan geuren, seizoenen, landschappen. Als kunstenaar werk ik met aquarel, een medium dat net als de natuur zelf vloeibaar, veranderlijk en vergankelijk is.
In deze schildering komen paars en groen samen als een denkbeeldige tuin, een ode aan bloemenvelden uit mijn geboorteland Anatolië. Bloemen dragen voor mij meer dan schoonheid: ze verbeelden momenten van stilte, traditie, verlies en hoop.
Waar de Nederlandse schilderkunst bloemen vaak koppelt aan vergankelijkheid, zie ik in Anatolische kunst juist symbolen van levenskracht en hernieuwing. In mijn werk vloeien die lagen samen. Niet om een oordeel te vellen, maar om ruimte te geven aan betekenis – aan wat bloemen voor ons persoonlijk vertegenwoordigen.
De keuze voor aquarel is bewust. In tegenstelling tot olie- of acrylverf laat aquarel nauwelijks correctie toe: de pigmenten bewegen vrij door het water en leggen de hand van de schilder direct bloot.
Deze onvoorspelbaarheid maakt het medium kwetsbaar – en juist daarin schuilt zijn kracht. Want zoals bloemen zich niet laten beheersen, zo laat ook aquarel zich niet dwingen.
Misschien zijn bloemen niet alleen om naar te kijken, maar ook om naar te luisteren.
Ze vertellen geen groot verhaal, maar een klein, belangrijk fluisteren: over wat was, wat is, en wat misschien toch nog kan gaan bloeien.